Pinkgouinos

Σας παραθέτουμε το e-mail της Ράνιας όπως ακριβώς μας το έστειλε: Γεια σας, Είμαι η Ράνια, 26 χρονών από την Καλλιθέα και θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με προβληματίζει. Εδώ και λίγους μήνες έχω σχέση με ένα παιδί που πραγματικά με κάνει ευτυχισμένη. Είναι καλός, γλυκός, με στηρίζει και νιώθω ότι μαζί του μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάτι που με κάνει να ντρέπομαι. Ο φίλος μου μιλάει αρκετά «βλάχικα» και φοβάμαι ότι οι φίλοι και η οικογένειά μου θα τον κοροϊδέψουν ή θα τον κρίνουν. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ και γι’ αυτό αποφεύγω να τους τον γνωρίσω. Από τη μία, σκέφτομαι ότι δεν έχει σημασία η προφορά, αρκεί που με αγαπάει και μου φέρεται καλά. Από την άλλη, φοβάμαι την κριτική και τα σχόλια πίσω από την πλάτη μας. Έχει τύχει και σε καμία από εσάς κάτι παρόμοιο; Πώς μπορώ να ξεπεράσω αυτό το άγχος και να σταθώ περήφανη δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάω; Με αγάπη, Ράνια

  Μας γράφει η κυρία Γεωργία, 62 ετών: «Όπως κάθε απόγευμα, έτσι και σήμερα καθόμουν στο μπαλκόνι μου. Ξαφνικά, βλέπω τα παιδιά του ηλικιωμένου ζευγαριού από τον επάνω όροφο – ενός ζευγαριού που είχε φύγει από τη ζωή πριν από έξι μήνες. Ήταν άνθρωποι καλοστεκούμενοι, αρχοντικοί, αξιοπρεπείς, αγαπητοί στη γειτονιά, χαμογελαστοί και καλοπροαίρετοι. Δεν είχαν ενοχλήσει ποτέ κανέναν. Κι όμως… Τα παιδιά τους κατέβαζαν ρούχα, παπούτσια, παπλώματα, άλμπουμ φωτογραφιών, σερβίτσια, τραπεζομάντηλα, κουρτίνες – όλη τη ζωή των γονιών τους – και τα πέταγαν στους κάδους απορριμμάτων, ακριβώς κάτω από την πολυκατοικία. Λίγο αργότερα, περνούσαν διάφοροι άνθρωποι, έβλεπαν τα ρούχα, τα δοκίμαζαν και έπαιρναν ό,τι τους άρεσε. Το θέαμα ήταν πραγματικά θλιβερό…» Πόσο λυπηρό είναι να πετάνε τα παιδιά στα σκουπίδια τα πράγματα των γονιών τους – των ανθρώπων που τους μεγάλωσαν, τους στήριξαν και τους έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν; Αντί να τα χαρίσουν σε μια εκκλησία, σε ένα ίδρυμα ή σε οικογένειες ...

  Με λένε Διονυσία και είμαι 23 ετών. Από μικρή κουβαλούσα παραπάνω κιλά, κάτι που με έκανε πολλές φορές να νιώθω «διαφορετική». Παρά τις προσπάθειές μου να αγαπήσω τον εαυτό μου, οι αντιδράσεις των γύρω μου – ειδικά των αγοριών – με πλήγωναν. Πολλές φορές έβλεπα βλέμματα που με απέφευγαν, σχόλια που πονούσαν και φλερτ που τελείωνε πριν καν αρχίσει. Έφτασα να πιστεύω πως η αξία μου μετριέται με τον αριθμό στη ζυγαριά. Η απόρριψη με έκανε να κλείνομαι στον εαυτό μου, να νιώθω πως δεν αξίζω την αγάπη που ονειρεύομαι. Όμως σιγά-σιγά κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν ήταν το σώμα μου, αλλά η νοοτροπία όσων δεν μπορούν να δουν πέρα από την εξωτερική εμφάνιση. Εγώ νιώθω εντάξει με τα κιλά μου δεν με ενοχλούν και δεν καταλαβαίνω γιατί ενοχλούν τους άλλους αφού εγώ τα κουβαλάω. Σήμερα, προσπαθώ να χτίσω αυτοπεποίθηση, να φροντίζω τον εαυτό μου και να περιβάλλομαι από ανθρώπους που με αγαπούν όπως είμαι. Έμαθα πως η πραγματική ομορφιά κρύβεται στη στάση ζωής, στο χαμόγελο και στην αυτοεκτίμηση. ...

Σας παραθέτουμε το e-mail της Στεφανίας όπως ακριβώς μας το έστειλε: Γεια σας, είμαι η Στεφανία, 19 ετών, και γράφω αυτό το e-mail γιατί πραγματικά δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Πριν λίγες μέρες, σε ένα οικογενειακό τραπέζι, παρατήρησα κάτι που με σόκαρε. Ο πατέρας μου κοίταζε έντονα και ερωτικά τη θεία μου, την αδερφή της μαμάς μου, και εκείνη όχι μόνο δεν τον απέφευγε, αλλά ανταποκρινόταν με χαμόγελα και βλέμματα. Από τότε το σκέφτομαι συνέχεια. Φοβάμαι μήπως υπάρχει κάτι παραπάνω μεταξύ τους. Δεν θέλω να πληγωθεί η μητέρα μου, που είναι ένας υπέροχος και καλός άνθρωπος. Ταυτόχρονα, δεν ξέρω αν πρέπει να μιλήσω σε κάποιον ή να κάνω ότι δεν είδα τίποτα. Νιώθω θυμό, απογοήτευση και αμηχανία . Είναι δύσκολο να κρατήσω αυτό το μυστικό, αλλά αν μιλήσω ίσως προκαλέσω καυγάδες και διαλύσω την οικογένειά μου. Τι θα κάνατε στη θέση μου; Θα μιλούσατε στον πατέρα σας; Θα λέγατε κάτι στη θεία ή στη μητέρα σας; Ή θα περιμένατε να δείτε αν όντως υπάρχει κάτι; Ακούω τις γνώμες σας, γιατί νιώθω χαμένη ...

Η κοροϊδία ή οποιαδήποτε ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι σε κάποιον που τραυλίζει (κεκεδίζει) είναι ασεβής, άδικη και βλαβερή . Το τραύλισμα είναι μια μορφή επικοινωνιακής διαφοράς, όχι αφορμή για χιούμορ ή χλεύη μας λέει ο Αργύρης κι έχει απόλυτο δίκιο. Ο ίδιος έχει δεχτεί πολύ ρατσισμό, αλλά δεν είναι από τους τύπους που το βάζουν κάτω. Παρακάτω προτείνει   σωστούς και σεβαστικούς τρόπους αντιμετώπισης για τους αγενείς : ΑΚΟΥ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ Μην διακόπτεις, μην ολοκληρώνεις τις προτάσεις του άλλου, μην δείχνεις ανυπομονησία. Άσε τον άνθρωπο να εκφραστεί με τον δικό του ρυθμό. ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΣΟΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ Μην τον κοιτάς με οίκτο ή έκπληξη. Μίλα του όπως θα μιλούσες σε οποιονδήποτε άλλον. Ούτε υπερβολική προσοχή, ούτε αποφυγή. ΜΗΝ ΓΕΛΑΣ, ΜΗΝ ΧΛΕΥΑΖΕΙΣ, ΜΗΝ ΜΙΜΕΙΣΑΙ Το γέλιο ή η μίμηση είναι καθαρός εκφοβισμός. Ακόμα κι αν το θεωρείς «πλάκα», μπορεί να πληγώσει βαθιά. ΔΩΣΕ ΤΟΥ ΧΩΡΟ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ Αν είστε σε ομάδα ή κουβέντα, φρόντισε να έχει κι εκείνος χρόνο και προσοχή. Με...

Από τον Σπύρο 54 ετων. Μια απλή καλοκαιρινή μέρα που αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο σε μια παραλία γεμάτη σκυλιά, έμελλε να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου. Η γυναίκα μου, χωρίς να το καταλάβει, κόλλησε κάτω από το μπράτσο της ένα μικροσκοπικό τσιμπούρι. Δεν το είδε, δεν το ένιωσε και συνέχισε κανονικά τη μέρα της. Λίγες ώρες αργότερα, άρχισε να ανεβάζει πυρετό. Στην αρχή νομίσαμε ότι ήταν απλή ίωση, όμως οι μέρες περνούσαν και η κατάσταση δεν βελτιωνόταν. Οι γιατροί στο νοσοκομείο έκαναν εξετάσεις, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν την αιτία. Η αγωνία μου μεγάλωνε καθώς τη βλέπαμε να εξασθενεί χωρίς εξήγηση. Μέχρι που, ενώ βρισκόταν στο νοσοκομειακό κρεβάτι, άγγιξα τυχαία το μπράτσο της. Ένιωσα κάτι σαν μικρό σπυράκι. Κοιτάζω καλύτερα και παγώνω: ήταν ένα τσιμπούρι κολλημένο στο δέρμα της! Αμέσως ενημερώσαμε τους γιατρούς, το αφαίρεσαν και τότε κατάλαβαν πως αυτή ήταν η αιτία του παρατεταμένου πυρετού. Εκείνη η στιγμή μου έμαθε πως ακόμα και το πιο μικρό, φαινομενικά αθώο τσιμπούρι...

  Από την Κατερίνα, 34 ετών Δεν περίμενα ποτέ να γράψω κάτι τέτοιο δημόσια. Αλλά κάπου μέσα μου το χρωστάω στον εαυτό μου. Ήμουν 27 όταν έμεινα έγκυος. Με τον Σ. ήμασταν μαζί πέντε χρόνια. Ήταν ο άνθρωπος που πίστευα πως θα γεράσουμε μαζί. Στην αρχή, όταν του το είπα, φάνηκε χαρούμενος. Όμως κάτι άλλαξε. Έγινε ψυχρός, απόμακρος. Αργούσε να γυρίσει, απέφευγε να μιλήσουμε για το παιδί, για το μέλλον. Μέχρι που ένα βράδυ δεν γύρισε καθόλου. Μου έστειλε ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα. Πως "δεν μπορεί να συνεχίσει", πως "δεν είναι έτοιμος για οικογένεια" και… τίποτα άλλο. Εξαφανίστηκε. Έμαθα λίγο καιρό αργότερα από κοινή φίλη πως ήταν ήδη σε σχέση με τη γραμματέα του. Τον είδα μια φορά τυχαία μετά από χρόνια… Είχε άλλο παιδί. Με εκείνη. Δεν θα σου πω ότι ήταν εύκολο. Έκλαιγα κάθε νύχτα δίπλα στην κούνια του γιου μου. Αλλά θα σου πω κάτι: τελικά δεν με παράτησε – με απελευθέρωσε . Μου έδωσε την ευκαιρία να μάθω πόσο δυνατή μπορώ να γίνω. Και τώρα, κάθε φορά που κοιτάζω το...

  Από τον Δημήτρη, 29 ετών Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι μόνο φωνές. Όχι αγκαλιές. Ο μπαμπάς με κορόιδευε που ήμουν "μαλθακός", η μαμά με έλεγε "αδιάφορο" και "μέτριο". Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να μου είπαν μπράβο. Πέρασα όλη την εφηβεία μου προσπαθώντας να τους αποδείξω ότι αξίζω. Έβγαζα καλούς βαθμούς, ήμουν ήσυχος, δεν έδωσα ποτέ δικαίωμα. Και πάλι δεν ήταν ποτέ αρκετό. Άρχισα να πιστεύω πως όντως δεν είμαι αρκετός. Πως πάντα κάτι μου λείπει. Πως δεν αξίζω την αγάπη. Και κάπως έτσι έμπλεξα σε λάθος σχέσεις. Άφηνα ανθρώπους να με μειώνουν, να με πατάνε, γιατί στο βάθος πίστευα πως  έτσι είναι το φυσιολογικό . Μόλις τα τελευταία δύο χρόνια, με πολλή δουλειά, θεραπεία και πόνο, άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου αλλιώς. Δεν έχω φτάσει εκεί που θέλω, αλλά τουλάχιστον τώρα μπορώ να κοιτάω τον καθρέφτη και να λέω: Δεν φταις εσύ. Δεν είσαι λίγος. Δεν είσαι το παιδί που σε έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι.

  Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ, Με λένε Φώτη είμαι ελαιοχρωματιστής, είμαι 29 ετών και θέλω να σου πω ότι ζούμε σε μια εποχή που κάθε απόδειξη στο σούπερ μάρκετ, κάθε λογαριασμός ρεύματος και κάθε έξοδος για καφέ, μοιάζει με οικονομικό σοκ. Οι τιμές στα βασικά αγαθά ανεβαίνουν σχεδόν καθημερινά, το ενοίκιο έχει φτάσει στο Θεό, και ο κόσμος παλεύει με δανεικά για να βγει ο μήνας. Όμως, οι μισθοί μένουν κολλημένοι. Κάποιοι δουλεύουν για 700 ευρώ και τους ζητάτε να ζήσουν σαν να βγάζουν 1.700. Πόσο δίκαιο είναι αυτό; Εγώ έχω γονατίσει, τρώω κάθε μέρα μακαρόνια... Δεν τολμάω να κάνω σχέση γιατί δεν έχω χρήματα να κεράσω την εκάστοτε κοπέλα... Ούτε οικογένεια δεν μπορώ να κάνω... Κάποιες φορές νομίζω ότι το μυαλό μου θα τρελαθεί...  Η ακρίβεια δεν είναι αριθμοί σε ένα δελτίο ειδήσεων. Είναι η καθημερινότητα της οικογένειας που δεν ξέρει αν θα φτάσει στο τέλος του μήνα. Είναι ο νέος που σκέφτεται τη μετανάστευση, όχι για να κάνει καριέρα, αλλά για να μπορέσει να πληρώνει το νοίκι τ...

  Καταρχήν να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες μας που μας εμπιστεύονται ο καθένας το δικό του προσωπικό κοινωνικό story κι εμείς το προβάλουμε με σεβασμό και τιμιότητα χωρίς να τους εκθέτουμε. Ο Μάνος είναι 17 ετών και σήμερα αποφάσισε να αλλάξει τρόπο σκέψης χάρη σε εμάς όπως μας είπε. Μας έστειλε το story του και ζήτησε να το μοιραστούμε με όλους εσάς. Ένα μεγάλο μπράβο στον Μάνο! Διαβάστε τι μας έστειλε: Με λένε Μάνο και είμαι 17. Δεν έχω αδέρφια. Μεγάλωσα μόνο με τη μαμά μου. Όχι, δεν είναι άρρωστη. Δεν είναι καν “διαφορετική”. Είναι απλώς πολύ φτωχή. Δουλεύει καθαρίστρια, τρέχει σε σπίτια και γραφεία από τις 5 το πρωί, και γυρνάει το βράδυ με πρησμένα χέρια. Δεν φοράει ωραία ρούχα, δεν έχει μαλλιά κομμωτηρίου, δεν μιλάει «όπως οι άλλοι γονείς». Και γι' αυτό… ντρέπομαι. Στο σχολείο με ρωτάνε γιατί δεν έρχεται ποτέ η μαμά μου στις γιορτές ή στις ενημερώσεις. Δεν ξέρουν ότι την κρατάω μακριά. Δεν θέλω να ακούσω πάλι: «Ποια είναι αυτή με τα σκονισμένα παπούτσια;», «Αυτ...

  Ο Θέμης είναι μόλις 16 ετών. Δεν έχει γονείς, τους έχασε σε ένα τροχαίο όταν ήταν 6 ετών. Από τότε, τον μεγάλωσε η γιαγιά του, η κυρά-Ελένη. Μια γυναίκα απλή, με ροζιασμένα χέρια και μάτια γεμάτα αγάπη, που έκανε ό,τι μπορούσε για να του σταθεί και να του δώσει αρχές, φροντίδα και ελπίδα. Φέτος το καλοκαίρι, ενώ τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του είναι σε διακοπές, ανεβάζουν stories και απολαμβάνουν παγωτά και θάλασσες, ο Θέμης φοράει τη στολή του σερβιτόρου και δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ένα μικρό ταβερνάκι στο νησί της Χίου. Όχι για να αγοράσει καινούριο κινητό. Όχι για να πάει διακοπές. Αλλά για να πληρώσει τη διαμονή της γιαγιάς του στο γηροκομείο, γιατί η υγεία της πια δεν της επιτρέπει να μείνει μόνη της. Δεν παραπονιέται, δεν ζηλεύει. Αντιθέτως, λέει πως «έτσι δείχνεις την αγάπη, όχι με likes και emoji, αλλά με πράξεις». Όταν κάθε πρωί βάζει νερό στο πρόσωπο και φεύγει για τη δουλειά, σκέφτεται μόνο ένα πράγμα: ότι η γιαγιά του κάποτε ξενυχτούσε για εκείνον....

  «Μαμά, με λένε χοντρό. Κάθε μέρα. Κι εγώ γελάω, μα μέσα μου σπάω...» είπε ο εξάχρονος Ορέστης, μαθητής της πρώτης δημοτικού και για πρώτη φορά δεν γύρισε αλλού το βλέμμα του. Την κοίταξε βαθιά με μάτια βουτκωμενα και παραπονεμένα. Ένα παιδί που κουβαλούσε βάρος πολύ πιο μεγάλο από τα κιλά του. Το βάρος του μπουλινγκ, της απόρριψης, του καθημερινού ψιθύρου στην τάξη που γινόταν φωνή μέσα στο κεφάλι του. Το σχολείο για τον Ορέστη είχε γίνει εφιάλτης, κάθε πρωί έκλαιγε γιατί δεν ήθελε να τραβήξει πάλι τα ίδια... Και η μαμά του —μια γυναίκα απλή, χωρίς σπουδές, νοικοκυρά, ταπεινή με αξιοπρέπεια — τον άκουσε. Δεν έτρεξε να τον υπερασπιστεί με φωνές στο σχολείο. Δεν είπε «θα τους βάλω στη θέση τους». Έσκυψε κοντά του, τον πήρε αγκαλιά και του είπε: «Δεν είσαι αυτό που λένε. Είσαι αυτό που ξέρεις εσύ ότι είσαι. Και ξέρεις τι είσαι; Έξυπνος. Αστείος. Παιδί με χιούμορ, με ταλέντο στο μπάσκετ. Που τρέχεις σαν τον άνεμο στην αυλή. Που οι φίλοι γελάνε με τα αστεία σου. Που έχεις καρδιά. Και ...

Η Δέσποινα μεγάλωσε σ’ ένα σπίτι γεμάτο αγάπη. Η Άννα και ο Λευτέρης την πήραν αγκαλιά όταν ήταν ακόμη μωρό, τυλιγμένη με μια λεπτή κουβέρτα και μια υπόσχεση: πως τίποτα δεν θα της λείψει ποτέ. Και πράγματι, της έδωσαν τα πάντα. Ζεστασιά, ασφάλεια, φροντίδα… έναν κόσμο χτισμένο πάνω στην αγάπη. Αυτό που δεν της έδωσαν ποτέ , ήταν η αλήθεια. Καθώς μεγάλωνε, ένιωθε κάτι που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Ένα ανεπαίσθητο κενό. Μια αδιόρατη αίσθηση ότι κάτι έλειπε. Δεν υπήρχε καβγάς, δεν υπήρχε σκληρότητα – μόνο ένα μυστικό που φώλιαζε στη σιωπή. Η Άννα το ανέβαλε ξανά και ξανά. Πώς να το πει; "Δεν θα καταλάβει", "δεν χρειάζεται να ξέρει", "είναι παιδί μας και τελείωσε" έλεγε συνέχεια. Κι ο Λευτέρης, με πιο ήσυχη καρδιά, απλώς ακολουθούσε τη σιωπή, νομίζοντας πως έτσι προστάτευαν την κόρη τους. Μέχρι που μια μέρα, στα 17 της, η Δέσποινα άκουσε μια συζήτηση που δεν ήταν για τ’ αυτιά της . Ήταν αρκετές μόνο τρεις φράσεις, μια παλιά φωτογραφία και το ένστικτο που ξ...

Ο κύριος Μιλτιάδης σε όλη του τη ζωή ήταν ένας ήσυχος, ευγενικός άνθρωπος, δεν ενοχλούσε κανέναν. Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που λένε «ευχαριστώ» με βλέμμα και «συγγνώμη» χωρίς να φταίνε. Έζησε με αξιοπρέπεια, δούλεψε τίμια μια ολόκληρη ζωή, έκτισε ένα σπιτικό με την αγαπημένη του σύζυγο και μεγάλωσε τα παιδιά του με αξίες. Όλη του την περιουσία –ένα σπίτι, ένα κτήμα και λίγες οικονομίες– τους την έγραψε από νωρίς. Για να τα βοηθήσει, να τα ξεκουράσει, να νιώσουν ασφάλεια. Δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του. «Εγώ έχω τη μάνα σας», έλεγε. Όμως όταν εκείνη έφυγε, έφυγε μαζί της και ο κόσμος του . Και τότε ήρθε το πραγματικό χτύπημα: τα ίδια του τα παιδιά του έκλεισαν την πόρτα. Δεν ήθελαν πια "βάρος", "ευθύνες", "γεροντάκια μέσα στο σπίτι". Του ζήτησαν ευγενικά να βρει “κάποια λύση”. Και όταν δεν μπορούσε, του την επέβαλαν . Τώρα ο κύριος Μιλτιάδης κοιμάται πότε σε ξενώνα, πότε σε παγκάκι, με μια φωτογραφία της γυναίκας του στην τσέπη , και τα μά...

Το αγόρι ήταν ξυπόλητο. Τα ρούχα του σκισμένα, τα χέρια του γεμάτα γρατζουνιές και το βλέμμα του... μια πληγή. Ήταν ορφανό. Είχε δραπετεύσει από το ορφανοτροφείο όπου τον έδερναν, τον άφηναν νηστικό, του φώναζαν χωρίς λόγο και του έπνιγαν κάθε όνειρο με σιωπή και φόβο. Είχε φύγει για να σωθεί. Ήταν μόνος, αλλά ελεύθερος. Περιπλανιόταν στους δρόμους, με ένα παλιό σκισμένο σορτσάκι και μια καρδιά που πονούσε αλλά δεν σταματούσε να ελπίζει. Ήταν Χριστούγεννα. Από τα παράθυρα έβλεπε οικογένειες να γελούν, να αγκαλιάζονται, να στολίζουν και να τραγουδούν. Και εκείνος... καθόταν σε ένα πεζοδρόμιο και χαμογελούσε. Ονειρευόταν. Μια αγκαλιά. Μια οικογένεια. Ένα σπίτι που να μυρίζει φαγητό, χαρά και ασφάλεια. Ένα απόγευμα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, τον πλησίασε μια γυναίκα με κόκκινο κασκόλ και μάτια που έλαμπαν από καλοσύνη. «Κρυώνεις;» τον ρώτησε γλυκά. Δίπλα της, ένας άντρας γελούσε με τρία παιδιά που κρατούσαν πυροτεχνήματα. Δεν ήταν πλούσιοι — τα ρούχα τους ήταν απλά, το αυτοκίνητο παλιό — α...

Στην άκρη ενός μικρού παραθαλάσσιου χωριού, υπήρχε μια παλιά ξύλινη καρέκλα στηριγμένη πάνω στα βότσαλα. Εκεί, κάθε απόγευμα, καθόταν ο παππούς Αντώνης – ένας γερασμένος άντρας με μάτια ήσυχα, αλλά βαθιά. Δεν μιλούσε πολύ. Μόνο κοίταζε τη θάλασσα, λες και του ψιθύριζε κάτι που οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να ακούσουν. Τα παιδιά της γειτονιάς πίστευαν   πως ο γεράκος  είχε την ικανότητα να βλέπει μέσα στους ανθρώπους, να διαβάζει τις σκέψεις τους, να καταλαβαίνει πράγματα που κανείς δεν έλεγε φωναχτά. Κάποιοι τον απέφευγαν, άλλοι τον κοιτούσαν με δέος – αλλά εκείνος, πάντα ήσυχος, έμενε στο ίδιο σημείο, με το βλέμμα χαμένο στον ορίζοντα. Μια μέρα, ένα αγόρι από το χωριό, ο μικρός Αλέξης, πλησίασε την καρέκλα διστακτικά και στάθηκε δίπλα του. «Παππού... γιατί κάθεσαι μόνος σου εδώ κάθε μέρα; Δεν βαριέσαι; Δεν νιώθεις μόνος;» ρώτησε με την ειλικρίνεια που μόνο τα παιδιά έχουν. Ο παππούς Αντώνης γύρισε και τον κοίταξε. Ένα απαλό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό του, σαν να περίμεν...