Η ΠΑΝΤΟΦΛΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΔΙΠΛΗ ΖΩΗ Λοιπόν, έλα τώρα αλήθεια όμως... δεν πάει άλλο. Έχω πάθει σοκ εδώ στη γειτονιά. Βλέπω κυρίες να βγαίνουν έξω με τις ίδιες παντόφλες που φοράνε μέσα στο σπίτι. Μιλάμε για παντόφλες με διπλή καριέρα... Τις έχω δει να κατεβαίνουν στον κάδο, να πηγαίνουν βόλτα τον σκύλο, να κάνουν μπαλκονάτη εμφάνιση και μετά… να πατάνε ξανά στο χαλί του σαλονιού τους σαν να μην τρέχει τίποτα. ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ (ΝΑΙ, ΕΧΩ ΣΤΟΙΧΕΙΑ) Έχω κάνει πραγματικό ρεπορτάζ, όχι αστεία. Τις παρακολουθώ. Τις βλέπω να μου ανοίγουν την πόρτα για τα κοινόχρηστα με τις ίδιες παντόφλες που πριν από δέκα λεπτά πάτησαν στον δρόμο. Και το ύφος; Το απόλυτο: «Έλα μωρέ… μέχρι τον κάδο πήγα.» Ναι, μέχρι τον κάδο. Εκεί που κάνει πάρτι ολόκληρος μικροβιολογικός ζωολογικός κήπος. Κυρία μου σκέψου το λίγο... Η παντόφλα βγαίνει έξω, πατάει δρόμο, βρωμίτσες, υγρά ύποπτα, τρίχες, χώματα, ξαναμπαίνει μέσα, πάει στο σαλόνι, στο χαλάκι, στο μπάνιο, και κάπως στο τέλος φτάνει δίπλα στ...

  Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι η εξομολόγηση της Καίτης, μιας γυναίκας που μας άνοιξε την καρδιά της και μας έβαλε στο πιο… αστρολογικά καυτό δίλημμα της ζωής της. ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ Η Καίτη γνώρισε τον Τοξότη σε ένα ταξίδι με φίλες. Εκείνος, πιλότος – ελεύθερο πνεύμα, χαμογελαστός, ανοιχτόκαρδος, με εκείνη την αύρα που σε κάνει να τον κοιτάς και να ξεχνάς να αναπνεύσεις. Μίλησαν, γέλασαν, αντάλλαξαν τηλέφωνα. Λίγες εβδομάδες μετά, η ζωή της έφερε μπροστά της τον Λέοντα: έναν γοητευτικό μηχανικό αυτοκινήτων, γειωμένο, δυναμικό, προστατευτικό, με εκείνη την ήρεμη δύναμη που σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις πλάι σου «βράχο». ΔΥΟ ΖΩΔΙΑ, ΔΥΟ ΑΝΤΡΕΣ – ΕΝΑΣ ΧΑΜΟΣ Η Καίτη βγήκε και με τους δύο. Τους γνώρισε το ίδιο καλά, στο ίδιο χρονικό διάστημα. Και το λέει ξεκάθαρα: «Δεν υπάρχει ένας καλύτερος. Είναι και οι δύο υπέροχοι… και αυτό είναι το πρόβλημά μου.» Ο Τοξότης την κάνει να πετάει. Την γεμίζει περιπέτεια, ελευθερία, γέλιο, ενέργεια. Ο Λέων την κάνει να νιώθει ασφάλεια, πάθος, ...

  Από μικρό παιδί μου άρεσε να περπατώ στα σοκάκια της Αθήνας, σε διάφορες γειτονιές και να πιάνω κουβέντα με ανθρώπους που μου μιλούν με τα μάτια τους, με το χαμόγελό τους... κάποιοι άλλοι με τη λύπη τους... Μου αρέσει το ρεπορτάζ του δρόμου, οι ιστορίες των ανθρώπων που έχουν κάτι να σου δώσουν να σε ωθήσουν στο να δεις ή να σκεφτείς ή ακόμα και να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα και καταστάσεις... Γνώρισα τον κύριο Ζήση... η κουβέντα μας με σημάδεψε για μια ζωή... Ο κύριος Ζήσης ήταν ένας άνθρωπος απλός, εργατικός, από αυτούς που ξυπνούσαν πριν από τον ήλιο για να ανοίξουν το μικρό ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Εκεί μεγάλωσε η οικογένειά του, εκεί μεγάλωσε και ο μοναχογιός του, ο Μάριος. Κι όμως, εκεί όπου κάποτε ακουγόταν γέλιο, ήρθε μια μέρα που το σκοτάδι χτύπησε την πόρτα. Η ΣΚΛΗΡΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΓΟΝΑΤΙΣΕ Ο Μάριος, μόλις 23 χρονών τότε, άρχισε να πονάει, να κουράζεται, να χάνει το χρώμα του. Οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι: καρκίνος στο συκώτι . Μια λέξη που ράγισε δύο καρδιές. ...

Ο Ιάσονας κοιμόταν ήρεμος, μέχρι που ένα απόκοσμο ζζζζζζ άρχισε να γεμίζει τον εγκέφαλό του. Δεν κατάλαβε αμέσως τι συνέβαινε∙ όμως μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκε πρωταγωνιστής σε μια προσωπική ταινία τρόμου. Ένα μυρμήγκι με φτερά είχε εισβάλει στο αυτί του, χτυπώντας με μανία τα φτερά του μέσα στον στενό ακουστικό πόρο, δημιουργώντας έναν ήχο που έκανε το κρανίο του να πάλλεται, να τρελαίνεται... Η ΛΕΠΤΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΜΕΤΑΞΥ ΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ Εκείνες οι στιγμές έκαναν τον Ιάσονα να νιώσει πόσο εύκολα μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει στο όριο της τρέλας. Η απόλυτη αίσθηση εγκλωβισμού, το επίμονο βουητό, τα φτερά που χτυπούσαν μέσα στο κεφάλι του… Ήταν μια λεπτή κόκκινη γραμμή που παραλίγο να ξεπεράσει. «Αν κρατήσει λίγο ακόμη, θα χάσω το μυαλό μου», σκέφτηκε. ΤΡΙΑ ΛΕΠΤΑ ΑΓΝΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ Το μαρτύριο κράτησε τρία ολόκληρα λεπτά . Ο Ιάσονας κούναγε το κεφάλι του πέρα–δώθε, πάνω–κάτω, απελπισμένος. Δεν υπήρχε κανείς να τον βοηθήσει. Για μια στιγμή σκέφτηκε να ρίξει οινοπνευμα στ...

Η Μαργαρίτα από παιδί έλεγε ότι θέλει να γίνει πυροσβέστης. Την τραβούσε η ιδέα της προσφοράς, της γενναιότητας, της μάχης με τον κίνδυνο. Στα δεκαέξι της πια, το όνειρο είχε γίνει στόχος και πίστευε ότι τίποτα δεν θα την σταματούσε. ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΛΑΘΟΣ ΜΙΑΣ ΑΘΩΑΣ ΝΥΧΤΑΣ Εκείνο το βράδυ ανέβηκε ως συνοδηγός στη μηχανή του τότε αγοριού της. Εκείνος φορούσε κράνος. Εκείνη όχι — δεν της έδωσε. “Είναι δύο λεπτά δρόμος”, της είπε. Δύο λεπτά που ήταν αρκετά για να αλλάξουν για πάντα τη ζωή της. Η μηχανή γλίστρησε, έπεσαν. Εκείνος σηκώθηκε αλώβητος. Η Μαργαρίτα όμως όχι. Το χτύπημα στη σπονδυλική της στήλη ήταν καταστροφικό. Η ΣΚΛΗΡΗ ΑΠΟΦΗ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ Παράλυση από τη μέση και κάτω. Μια φράση που πάγωσε τον χρόνο. Ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι με όνειρα δυνατά, έκλεισε τα μάτια της και ένιωσε τη ζωή της να σπάει σε δύο κομμάτια: πριν και μετά. Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΠΟΥ ΠΟΝΕΣΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ Το αγόρι της δεν άντεξε. Μετά από λίγες μέρες απομακρύνθηκε… κι έπειτα εξαφανίστηκε. Οι φίλες της, πα...

Γράφει η Χρύσα Βασιλακοπούλου: ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΦΕΘΕΙ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ Υπάρχουν στιγμές που περπατάς στο κέντρο της Αθήνας και δεν χρειάζεται καν να κοιτάξεις τριγύρω. Αρκεί να… μυρίσεις. Η πόλη έχει αφεθεί στη μοίρα της, λες και κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά. Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, τα στενά… σε αρκετά σημεία θυμίζουν δημόσιες τουαλέτες. Η δυσωδία σε χτυπάει σαν κύμα και σε κάνει να αναρωτιέσαι: πώς γίνεται να ζούμε σε μια πρωτεύουσα που θα μπορούσε να είναι από τις ομορφότερες της Ευρώπης και να την αφήνουμε έτσι; ΑΘΗΝΑ: Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ Περπατάω στους δρόμους και μέσα μου νιώθω μια θλίψη που με πνίγει. Βλέπω κτήρια μαυρισμένα από το καυσαέριο, τοίχους βρώμικους, πεζοδρόμια με σημάδια… που όλοι ξέρουμε από τι είναι. Και κάπου εκεί μου έρχεται η τρέλα: να πάρω μια βούρτσα, ένα μεγάλο κουβά μπογιά και μια ομάδα εθελοντών, και να αρχίσουμε να βάφουμε όλο το κέντρο. Να γεμίσουμε την πόλη χρώματα, όχι μαυρίλα. Θέλω να περνάω και να χαίρεται το μάτι μου,...

Η Τζέσυ είναι μόλις 26 ετών. Ένα πληγωμένο πλάσμα που από μικρή έμαθε τι σημαίνει μοναξιά. Γεννήθηκε Ηλίας, αλλά ποτέ δεν ένιωσε πως αυτό ήταν το πραγματικό της «εγώ». Αντί να βρει κατανόηση, βρήκε χλευασμό. Αντί να βρει στήριξη, βρήκε το δάχτυλο των άλλων να τη δείχνει σαν κάτι «ξένο», σαν κάτι «λάθος». Στο σχολείο τη σημάδεψε το bullying. Στο σπίτι, η αγάπη έλειψε. Η οικογένεια, αυτή η λέξη που για τους περισσότερους σημαίνει φροντίδα, για την Τζέσυ υπήρξε μόνο πληγή. Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ Η Τζέσυ είδε το σκληρό πρόσωπο της ζωής από πολύ νωρίς. Χωρίς οικονομική βοήθεια, χωρίς σπουδές, χωρίς κανέναν να της δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Κάθε πόρτα που χτυπούσε έκλεινε με θόρυβο μπροστά της. Και τότε… πήρε τον δρόμο που δεν ήθελε, αλλά ένιωσε πως δεν είχε άλλη επιλογή. Έναν δρόμο δύσκολο, επικίνδυνο, γεμάτο παγίδες. Εκδίδεται για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, να πληρώσει το νοίκι, να ζήσει, να συνεχίσει να υπάρχει σε έναν κόσμο που της έμαθε ότι πρέπει να παλέ...

Ο Τέλης κάθεται στο μπαλκόνι, όπως κάθε βράδυ. Ένα πακέτο τσιγάρα, ο αναπτήρας που έχει δει περισσότερες εξομολογήσεις απ’ όσες οι φίλοι του, και μια σιωπή που καίει πιο πολύ κι απ’ τη στάχτη. «Έφυγε», λέει. «Κι όχι γιατί τσακωθήκαμε, ούτε γιατί δεν την αγαπούσα. Έφυγε γιατί δεν άντεχε τη μυρωδιά μου. Ή μάλλον… τη μυρωδιά της ζωής μου». Ο Τέλης  (που είναι ένας καταπληκτικός, πράος, ευγενικός άνθρωπος) μου είπε ότι την γνώρισε με το τσιγάρο στο χέρι. Στην πρώτη τους έξοδο, εκείνη τον κοίταζε και γελούσε. «Θα σε σκοτώσει αυτό το πράγμα», του είχε πει παιχνιδιάρικα. Κι εκείνος, με εκείνο το μισό χαμόγελο που κάνει τις γυναίκες να ξεχνούν τα “πρέπει”, της απάντησε: «Αν είναι να πεθάνω, τουλάχιστον να είναι με κάτι που αγαπάω». Πέρασε καιρός. Ένας χρόνος γεμάτος τσιγάρα, φιλιά και καφέδες με γεύση καπνού. Δεν την ενοχλούσε τότε. Αντίθετα, της άρεσε να φοράει τα φούτερ του – εκείνα που μύριζαν «Τέλη». Έτσι έλεγε. Μέχρι που μια μέρα, κάτι άλλαξε. «Δεν αντέχω άλλο την τσιγαρίλα σου. Μου φ...

Μήνες μετά την τραγωδία των Τεμπών, η πληγή παραμένει ανοιχτή. Οι δρόμοι γέμισαν και θα γεμίσουν ξανά με πορείες, φωνές, δάκρυα και “ματωμένα” πανό που θυμίζουν πως τίποτα δεν έχει τελειώσει. Οι οικογένειες των θυμάτων, οι φίλοι, αλλά και χιλιάδες πολίτες αρνούνται να αφήσουν να ξεχαστεί το δυστύχημα που συγκλόνισε τη χώρα. Οι διαμαρτυρίες σε όλη την Ελλάδα δεν είναι πια απλές εκδηλώσεις οργής, είναι κραυγές για δικαιοσύνη. Συγγενείς σε απεργία πείνας, φοιτητές που περπατούν με φωτογραφίες των χαμένων συμφοιτητών τους, συνθήματα στους τοίχους και λουλούδια στις ράγες σχηματίζουν ένα σκηνικό που μοιάζει περισσότερο με εθνικό πένθος παρά με διαμαρτυρία. Όμως, τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Πώς έγινε; Ποιοι ευθύνονται πραγματικά; Γιατί δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες; Η οργή μεγαλώνει καθώς η κοινωνία νιώθει πως η αλήθεια θάβεται κάτω από γραφειοκρατία, πολιτικά παιχνίδια και “τεχνικά λάθη”. Η ατιμωρησία πληγώνει όσο και η απώλεια. Στις φωνές των συγγενών υπάρχει κάτι περισσότερο από ...

Γράφω αυτό το άρθρο με αφορμή μια κυρία που είδα πρόσφατα να κάνει ωτοστόπ πάνω στον Κηφισό, κρατώντας ένα μεγάλο χαρτόνι που έγραφε «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ». Μάλιστα το κρατούσε χαμογελαστή, με ένα αισιόδοξο ύφος, λες και είχε την απόλυτη εμπιστοσύνη ότι κάποιος θα σταματήσει και θα τη βοηθήσει να φτάσει στον προορισμό της. Και τότε, αυθόρμητα, αναρωτήθηκα: πώς αυτή η γυναίκα θα εμπιστευτεί έναν άγνωστο; Ή, αντίστροφα, πώς ένας οδηγός θα εμπιστευτεί έναν άγνωστο επιβάτη; Το ωτοστόπ ήταν κάποτε μια αυθόρμητη πράξη αλληλεγγύης. Νέοι που ταξίδευαν, άνθρωποι που ήθελαν να γλιτώσουν τα εισιτήρια, οδηγοί που είχαν όρεξη για παρέα. Τότε, οι καιροί ήταν πιο “αθώοι”. Σήμερα όμως; Με όλα όσα ακούμε για απάτες, επιθέσεις και εγκληματικότητα, ποιος θα ρισκάρει να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου του σε έναν άγνωστο; Από την άλλη, κι αυτός που κάνει ωτοστόπ παίρνει τεράστιο ρίσκο. Δεν ξέρει ποιος θα τον πάρει, αν είναι ασφαλής, αν έχει καλές προθέσεις. Η εποχή μας έχει γεμίσει καχυποψία. Μας...

Δεν είμαι βρωμόθηλυκο. Δεν είμαι μια γυναίκα που ψάχνει συγκινήσεις ή παράνομα πάθη. Είμαι η Σία. Μια γυναίκα παντρεμένη, με τρία παιδιά που λατρεύω, έναν άντρα που αγαπώ και ένα σπίτι που έχτισα με αγάπη, φροντίδα και πίστη. Όμως κάτι συνέβη… κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω, ούτε να ελέγξω. Ήταν ένα απλό απόγευμα, όπως τόσα άλλα. Είχα βγάλει τον σκύλο βόλτα στο πάρκο. Και τότε, μέσα από τον ήλιο που έπεφτε, τον είδα. Τον παλιό μου συμμαθητή. Τον πρώτο μου έρωτα. Εκείνον που με είχε κάνει να νιώσω για πρώτη φορά τι σημαίνει να σου κόβεται η ανάσα. Χρόνια είχα να τον δω — και όμως, με ένα βλέμμα, όλα γύρισαν πίσω. Από εκείνη τη μέρα, άρχισε κάτι που δεν το είχα σχεδιάσει. Κάθε βράδυ, χωρίς να το λέμε, βρισκόμαστε εκεί. Εκείνος με το σκυλί του, εγώ με το δικό μου. Μιλάμε, γελάμε, θυμόμαστε, κοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια. Δεν υπάρχει τίποτα το “παράνομο”, κι όμως… όλα μέσα μου ουρλιάζουν. Η καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά που νομίζω θα σπάσει. Τον σκέφτομαι όλη μέρα. Δεν μπορώ να συγκεντρωθ...

Ο Τέλης από παιδί ξεχώριζε, όχι για το ύψος του, αλλά για το πόσο κοντός ήταν σε σχέση με τους άλλους. Από το δημοτικό κιόλας, ήταν πάντα «ο πιο μικρός της τάξης». Στο γυμνάσιο και στο λύκειο, τα πράγματα δεν άλλαξαν. Εκείνος είχε ένα πανέμορφο πρόσωπο, γυμνασμένο σώμα, ωραίο στυλ, όμως πάντα άκουγε ψιθύρους από τα κορίτσια: «Κρίμα που είναι τόσο κοντός, έχει τόσο ωραία μάτια...» ή «Αν ο Τέλης ήταν πιο ψηλός, θα τον παντρευόμουν!» Αυτές οι φράσεις, που ίσως για κάποιες κοπέλες να ήταν απλές κουβέντες, για τον Τέλη ήταν μαχαιριές. Χρόνια ολόκληρα τον ακολουθούσε αυτή η αίσθηση ότι «δεν είναι αρκετός». Δεν είχε ποτέ την κοπέλα που πραγματικά του άρεσε. Έδειχνε δυνατός, χαμογελαστός, αλλά μέσα του κουβαλούσε μια βαθιά λύπη και ανασφάλεια που δεν έσβηνε. Τώρα, στα 28 του, η ζωή του έφερε κάτι απρόσμενο. Στον γάμο του ξαδέρφου του γνώρισε μια κοπέλα πανέμορφη, γελαστή, γεμάτη φως. Από τη στιγμή που την είδε, κάτι μέσα του αναστατώθηκε. Εκείνη τον κοίταζε δειλά, του χαμογελούσε, φαινόταν...

Έλεος πια! Δεν γίνεται να ζούμε σε μια χώρα όπου για να έχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου χρειάζεσαι… ολόκληρο μισθό . Και τον άλλο μισθό; Τον δίνεις στο σούπερ μάρκετ. Και μετά; Τίποτα δεν μένει! Πώς να ζήσει έτσι μια οικογένεια; Είναι αυτό ζωή; Πώς γίνεται για ένα σπίτι 50 τ.μ. να ζητούν 500 ευρώ και να το θεωρούν και «καλή τιμή»; Πώς μια τετραμελής ή πενταμελής οικογένεια να πληρώνει 800 ευρώ για ένα τριάρι; Πού ακούστηκε αυτό; Και το πιο εξοργιστικό; Ακόμα και τα χαλάσματα, τα παλιά, τα απεριποίητα σπίτια , νοικιάζονται πανάκριβα με τη δικαιολογία ότι «είναι δίπλα σε σχολείο, μετρό ή σούπερ μάρκετ». Δηλαδή, τι άλλο θα ακούσουμε; Το κράτος οφείλει επιτέλους να παρέμβει ! Να υπάρξει νόμος με καθορισμένες τιμές – ένας επίσημος τιμοκατάλογος ενοικίων που θα λαμβάνει υπόψη την παλαιότητα, την κατάσταση και τα τετραγωνικά κάθε σπιτιού. Και όποιος δεν τον τηρεί, να έχει κυρώσεις . Δεν γίνεται ο καθένας να ζητάει ό,τι του κατέβει! Οι άνθρωποι δουλεύουν σαν τα σκυλιά και ...

Η Τζοάννα, 27 ετών, είναι όμορφη, ευγενική, γεμάτη όνειρα. Κι όμως, κουβαλά ένα βάρος μέσα της — τη ντροπή για κάτι που δεν θα έπρεπε ποτέ να την κάνει να αισθάνεται μειονεκτικά. Δεν είχε ποτέ ως τώρα σεξουαλική επαφή. Όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί ήθελε να το ζήσει με αληθινά συναισθήματα, με εμπιστοσύνη, με αγάπη. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο φοβάται. “Πώς θα το πω;”, σκέφτεται. “Θα με κρίνει; Θα γελάσει; Θα με θεωρήσει περίεργη;”. Ο φόβος της απόρριψης την κρατά πίσω. Έτσι αποφεύγει τις σχέσεις, τα φλερτ, ακόμη και τις ευκαιρίες που θα μπορούσαν να της φέρουν χαρά. Η κοινωνία σήμερα σε κάνει να πιστεύεις πως πρέπει να “έχεις προλάβει”. Πως αν δεν έχεις εμπειρίες, κάτι πάει στραβά. Μα η αλήθεια είναι άλλη. Η αξία ενός ανθρώπου δεν μετριέται με εμπειρίες, αλλά με την ψυχή του. Και η Τζοάννα αξίζει να αγαπηθεί ακριβώς όπως είναι — αγνή, ειλικρινής, ευαίσθητη. Η στιγμή που θα αφεθεί, όταν θα νιώσει ασφάλεια και τρυφερότητα, θα είναι ίσως η πιο αληθινή στιγμή της ζωής τη...

Ο Φώτης την αγάπησε χωρίς να το καταλάβει. Δεν τον ενδιέφεραν τα λόγια, τα πρέπει, οι ταμπέλες. Η Ρέα τον έκανε να χαμογελά, να βλέπει τη ζωή αλλιώς, να νιώθει ξανά παιδί. Κι ύστερα, ήρθε η αλήθεια — εκείνη η δύσκολη, η απρόσμενη, που δοκιμάζει τα όρια της αγάπης: η Ρέα είχε γεννηθεί αγόρι. Ο Φώτης πάγωσε. Ένιωσε προδομένος, μπερδεμένος, φοβισμένος. Μα όσο κι αν προσπάθησε να θυμώσει, η καρδιά του δεν μπόρεσε να τη μισήσει. Γιατί η Ρέα δεν ήταν ένα «μυστικό». Ήταν ο άνθρωπος που τον έκανε να ξαναπιστέψει στο συναίσθημα. Και κάπου εκεί γεννιέται το μεγάλο ερώτημα: αξίζει μια ευκαιρία σε κάτι που γεννήθηκε πέρα απ’ τα στερεότυπα; Ίσως ναι. Γιατί η αγάπη δεν κοιτά το «πριν», αλλά το «τώρα». Δεν ζυγίζει σώματα, αλλά ψυχές. Ο Φώτης έχει δύο επιλογές — να φύγει από φόβο ή να μείνει από αλήθεια. Και καμιά φορά, η αλήθεια είναι ο πιο γενναίος τρόπος να αγαπάς. Εσείς τι προτείνετε; Να δώσει ευκαιρία ή όχι;

«Μαμά, γιατί κλαις;» ρώτησε ο μικρός της γιος, βλέποντάς την να κρατάει τα μαλλιά της που έπεφταν στο πάτωμα. Εκείνη χαμογέλασε μέσα από τα δάκρυα και του απάντησε: «Γιατί είμαι ευγνώμων που μπορώ ακόμα να σε κρατάω στην αγκαλιά μου». Η Ρία ήταν μια γυναίκα γεμάτη ζωή, φως και όνειρα. Μια μέρα, ένα τηλεφώνημα άλλαξε τα πάντα. Μια διάγνωση, μια λέξη που πάγωσε τον χρόνο: καρκίνος . Όμως εκείνη δεν λύγισε. Έδωσε τη μάχη της με αξιοπρέπεια, με πίστη, με δύναμη που ούτε η ίδια ήξερε ότι είχε. Πέρασε χημειοθεραπείες, νύχτες με πόνο, μέρες με φόβο. Μα κάθε πρωί στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη και έλεγε: «Σήμερα θα ζήσω. Όχι απλώς θα υπάρχω». Και το έκανε. Έζησε με πάθος, με χαμόγελο, με αγάπη. Για το παιδί της, για τον εαυτό της, για τη ζωή που δεν της χρωστούσε τίποτα, αλλά εκείνη την κέρδισε ξανά. Σήμερα, η Ρία είναι νικήτρια . Όχι μόνο γιατί ξεπέρασε την ασθένεια, αλλά γιατί δίδαξε σε όλους γύρω της πως η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ . Ότι ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν μαύρα, ένα παιδικό «μαμ...

Από το τέλος της αυλής στην αρχή του κόσμου Στη γειτονιά μας ήταν γνωστός ως ο «αλήτης». Έτρεχε ανέμελα στους δρόμους, έβρισκε τρόπους να ξεφεύγει από τους κανόνες, και οι περισσότεροι γονείς τον κοιτούσαν με επιφύλαξη. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό το παιδί, που φαινόταν να χάνει κάθε προοπτική, θα έφτανε τόσο μακριά. Η σιωπηλή φλόγα της περιέργειας Πίσω από τα σκισμένα ρούχα και τα αταίριαστα παιχνίδια, υπήρχε μια φλόγα που λίγοι έβλεπαν. Ο «αλήτης» παρατηρούσε, ρωτούσε, αναρωτιόταν για τον κόσμο γύρω του. Κάθε ερώτηση που φαινόταν ανόητη στους άλλους ήταν στην πραγματικότητα το πρώτο βήμα για κάτι μεγαλύτερο. Οι ξένοι γονείς που δεν τα παράτησαν Ακόμα και όταν όλοι γύρω τον είχαν ξεγράψει, υπήρχαν κάποιοι γονείς συμμαθητών του που πίστεψαν σε αυτό το παιδί. Οι δικοί του; Ήταν χρήστες ουσιών και μπαινόβγαιναν στη φυλακή. Αυτοί λοιπόν που πίστεψαν σε αυτόν, του έδωσαν βιβλία, του μίλησαν για τα όνειρά του και, πάνω απ’ όλα, δεν του επέβαλαν όρια που θα τον έσφιγγαν. ...

Η φίλη μας η Διονυσία έχει ένα πρόβλημα θέλει να το μοιραστεί μαζί μας και να της δώσουμε μερικά tips για το θέμα που την απασχολεί! Υπάρχουν στιγμές που η καθημερινότητα μάς φέρνει αντιμέτωπους με πειρασμούς. Και όταν ο πειρασμός μένει... στο απέναντι μπαλκόνι, τα πράγματα περιπλέκονται. Ο γείτονάς σου είναι ελκυστικός, έχει αυτό το βλέμμα που σε κάνει να χαμογελάς, και κάθε φορά που σε βλέπει, το χαμόγελό του φαίνεται να κρατάει λίγο παραπάνω. Όμως υπάρχει ένα μικρό (ή μάλλον μεγάλο) πρόβλημα: είναι παντρεμένος. ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ Το φλερτ μπορεί να είναι κολακευτικό και να τονώνει την αυτοπεποίθηση, αλλά όταν κάποιος είναι δεσμευμένος, το παιχνίδι παύει να είναι αθώο. Αν μπει κανείς σε μια τέτοια ιστορία, οι συνέπειες δύσκολα μένουν «ήσυχες». Κάποιος πληγώνεται – κι αυτός μπορεί να είσαι εσύ. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΦΙΛΗ ΜΑΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑ Κράτα την αξιοπρέπειά σου και απόλαυσε απλώς τη στιγμή χωρίς να τη μετατρέψεις σε κάτι περισσότερο. Ένα χαμόγελο δεν σημαίνει πάντα κάτι. ...

Ο Γιάννης είχε πάει ένα συνηθισμένο απόγευμα στο σούπερ μάρκετ, χωρίς να φαντάζεται πως εκείνη η μέρα θα του άλλαζε κάτι βαθιά μέσα του. Καθώς περίμενε στην ουρά, άκουσε μια παιδική, ευγενική και διστακτική φωνούλα να λέει: «Μαμά, μπορούμε αυτή τη φορά να πάρουμε μια πορτοκαλάδα και μπισκότα εκτός από τις φακές;» Γύρισε και είδε μια μητέρα καθαρή, αλλά καταβεβλημένη. Τα ρούχα της φτωχικά, το βλέμμα της κουρασμένο, όμως γεμάτο αγάπη. Στο καρότσι της υπήρχε μόνο ένα σακουλάκι φακές και λίγες πατάτες. Το παιδί, γύρω στα έξι, κρατούσε σφιχτά το χέρι της και περίμενε υπομονετικά την απάντηση. Η μητέρα χαμήλωσε το κεφάλι και του ψιθύρισε: «Αγάπη μου, σήμερα όχι. Δεν μας φτάνουν τα χρήματα». Το παιδί δεν επέμεινε. Μόνο χαμογέλασε αχνά και είπε ήρεμα: «Μανούλα, την προηγούμενη φορά μου είπες πως θα τα καταφέρουμε και θα μπορέσεις να μου πάρεις μπισκοτάκια και πορτοκαλάδα...» Ο Γιάννης ένιωσε ένα σφίξιμο στο στήθος. Η εικόνα εκείνου του παιδιού, τόσο ευγενικού και υπομονετικού μέσα στη στέρ...

Ένας αναγνώστης μάς έστειλε έναν προβληματισμό που —ας το παραδεχτούμε— πολλοί θα τον έβρισκαν παράξενο: «Η γιαγιά μου μιλάει συχνά με έναν άλλον άντρα, φίλο της από παλιά. Ο παππούς μου όμως, αντί να ζηλέψει ή να θυμώσει, φαίνεται να χαίρεται. Μου φαίνεται περίεργο…». Κι όμως, δεν είναι πάντα τα πράγματα όπως τα φανταζόμαστε. Οι άνθρωποι που έχουν ζήσει μαζί δεκαετίες, έχουν ξεπεράσει το στάδιο της ζήλιας, της ανασφάλειας και της αμφιβολίας. Εκεί που βασιλεύει η εμπιστοσύνη και η αγάπη, δεν υπάρχει χώρος για μικρότητες. Ο παππούς χαίρεται ίσως γιατί βλέπει τη σύντροφό του να χαμογελά, να έχει ενδιαφέροντα, να νιώθει ζωντανή. Η αληθινή αγάπη δεν φυλακίζει, αφήνει τον άλλον ελεύθερο να είναι ο εαυτός του. Και πολλές φορές, όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά, χαίρεσαι να τον βλέπεις να έχει επαφές, να κοινωνικοποιείται, να νιώθει ευτυχισμένος — ακόμα κι αν αυτό δεν έχει να κάνει με εσένα. Ίσως, λοιπόν, ο παππούς να μας δίνει ένα σπουδαίο μάθημα: ότι η ωριμότητα στην αγάπη δεν είναι να κρ...