Pinkgouinos

Το γράμμα του Ιάσωνα: Μαμά μου αγαπημένη, Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί νιώθω πως δεν μπορώ να το κρατήσω άλλο μέσα μου. Χτες, καθώς γύριζα από τα αγγλικά, είδα κάτι που με πόνεσε πολύ. Είδα τον μπαμπά μέσα σε ένα αμάξι να φιλιέται με μια άγνωστη γυναίκα. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν είδα καλά, αλλά μετά, χωρίς να το θέλω, άρχισα να τον παρακολουθώ. Και τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν τυχαίο. Ο μπαμπάς έχει κάποια άλλη, μια γυναίκα που δεν είσαι εσύ. Μαμά, το ξέρω ότι πάντα μας δείχνει αγάπη, ότι σου χαμογελάει, ότι είναι τρυφερός και γλυκός μαζί σου. Και αυτό είναι που με μπέρδεψε περισσότερο. Γιατί πώς γίνεται να αγαπάς κάποιον και ταυτόχρονα να προδίδεις την καρδιά του; Δεν έχω απαντήσεις, μόνο ερωτήσεις και ένα βάρος μέσα μου. Όμως θέλω να ξέρεις κάτι: Εγώ είμαι εδώ. Εγώ είμαι στο πλευρό σου, βράχος δίπλα σου, όπως εσύ ήσουν πάντα για μένα. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα, γιατί δεν είσαι μόνη σου. Εγώ θα σε στηρίξω, θα σε αγκαλιάζω, θα σε κάνω να χαμογελάς ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρ...

Μας έγραψε η Μίνα, φρεσκοπαντρεμένη, που μοιράζεται μαζί μας έναν έντονο προβληματισμό για την καινούργια της ζωή. Με τον άντρα της γνωρίστηκαν πριν τρία χρόνια, αγαπήθηκαν, αλλά η περίοδος πριν τον γάμο δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Υπήρχαν καβγάδες, μικροπαρεξηγήσεις, διαφωνίες για οικονομικά και για την καθημερινότητα. Παρόλα αυτά, προχώρησαν στη σχέση, και τελικά παντρεύτηκαν πριν λίγους μήνες. Από τότε όμως, η Μίνα παρατηρεί κάτι που την έχει βάλει σε σκέψεις. Ο άντρας της κάθε βράδυ σηκώνεται από το κρεβάτι και υπνοβατεί . Τον έχει δει να ανοίγει ντουλάπια, να περπατάει στο σαλόνι, ακόμα και να μιλάει στον ύπνο του. Την πρώτη φορά φοβήθηκε, τη δεύτερη ανησύχησε, τώρα όμως αρχίζει να υποψιάζεται ότι ίσως «κάτι άλλο τρέχει». «Δεν ξέρω αν είναι όντως υπνοβασία ή αν το κάνει επίτηδες», μας γράφει. «Μερικές φορές μοιάζει σαν να αποφεύγει κάτι… Σαν να προσπαθεί να ξεφύγει. Δεν ξέρω αν είναι το άγχος από τον γάμο, αν είναι κάποιο μυστικό ή απλά σύμπτωση. Αλλά εμένα με τρώει αυτή η ...

Μια μητέρα-παράδειγμα Η Διονυσία είναι μια γυναίκα που αποδεικνύει καθημερινά τι σημαίνει δύναμη, θέληση και αγάπη για τα παιδιά της. Χαμηλόμισθη υπάλληλος σε εργοστάσιο, δουλεύει στην πρωινή βάρδια με ατελείωτες ώρες κούρασης, αλλά ποτέ δεν χάνει το χαμόγελο και την ελπίδα της. Ο αγώνας για το μέλλον Παρά την κούραση, τα βράδια διαβάζει ασταμάτητα για να τελειώσει τις σπουδές της στα Οικονομικά, όνειρο που δεν εγκατέλειψε ποτέ. Για να τα βγάλει πέρα, τα απογεύματα κάνει μεροκάματα σε ένα περίπτερο, γνωρίζοντας ότι κάθε επιπλέον προσπάθεια είναι ένα βήμα πιο κοντά σε μια καλύτερη ζωή για την ίδια και τα παιδιά της. Τα παιδιά, στήριγμα και χαρά Το μεγάλο της αγόρι, 12 χρονών, έχει ήδη αναλάβει τον ρόλο του μικρού “άντρα του σπιτιού”, βοηθώντας τον 7χρονο αδελφό του αλλά και στις δουλειές του σπιτιού. Η αγάπη και η αλληλεγγύη ανάμεσα στα δύο παιδιά δίνουν στη Διονυσία δύναμη και την κάνουν να νιώθει περήφανη που μεγαλώνει δύο ευαίσθητες αλλά και ώριμες ψυχές. Δύναμη μέσα από την καθημερι...

ΓΡΑΦΕΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ: Ο γιος μου είναι δέκα ετών, θα πάει Πέμπτη Δημοτικού κι όλα τα προηγούμενα χρόνια ζήτημα να έχει κάνει τρεις φορές Θρησκευτικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτό... Δίνουν στους δασκάλους συγκεκριμένη γραμμή ή είναι επιλογή του δασκάλου; Και πώς γίνεται όλοι οι δάσκαλοι (γιατί είχε διαφορετικό κάθε χρονιά) να επιλέγουν να μη διδάσκουν στα παιδιά τον Λόγο του Χριστού; ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ:  Σύμφωνα με το αναλυτικό πρόγραμμα, τα Θρησκευτικά αποτελούν επίσημο μάθημα του Δημοτικού και συνοδεύονται από τα αντίστοιχα εγκεκριμένα βιβλία. Ωστόσο, στην πράξη παρατηρούνται μεγάλες αποκλίσεις. Συχνά οι δάσκαλοι, είτε λόγω πίεσης χρόνου είτε λόγω προσωπικών επιλογών, παραλείπουν το μάθημα ή το υποβαθμίζουν, δίνοντας προτεραιότητα σε άλλα γνωστικά αντικείμενα. Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Είναι εύλογο να αναρωτηθεί ένας γονιός: πρόκειται για μεμονωμένη στάση του δασκάλου ή για μια γενικότερη κατεύθυνση που δίνεται στα σχολεία; Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει επίσημη οδηγία για...

Γράφει ο Μάριος:  Ο ύπνος είναι απαραίτητος για την καλή υγεία και την ψυχική ισορροπία. Πολλοί άνθρωποι όπως εγώ ακόμη και σε ώριμη ηλικία, δυσκολεύονται να κοιμηθούν χωρίς ένα μικρό φωτάκι στο δωμάτιο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κοιμάμαι πάντα με φωτάκι γιατί το απόλυτο σκοτάδι μου φέρνει πανικό και νιώθω ότι έχω χάσει στην κυριολεξία το φως μου.   ΤΙ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΤΟΝ ΜΑΡΙΟ: Το φωτάκι λειτουργεί συχνά σαν πηγή ασφάλειας. Για κάποιους ανθρώπους αποτελεί μια «συνήθεια από τα παιδικά χρόνια» που τους χαλαρώνει και τους βοηθά να κοιμηθούν χωρίς άγχος. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να ακολουθεί κανείς μια ρουτίνα που προσφέρει ηρεμία. Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ Η επιστήμη έχει δείξει ότι το έντονο φως κατά τη διάρκεια του ύπνου μπορεί να επηρεάσει την παραγωγή μελατονίνης, της ορμόνης που ρυθμίζει τον κιρκάδιο ρυθμό και μας βοηθά να κοιμόμαστε ποιοτικά. Ωστόσο, ένα πολύ χαμηλό φωτάκι νυκτός, με απαλή απόχρωση (όπως κόκκινο ή πορτοκαλί), συνήθως δεν προκαλεί σοβαρή διατ...

  Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ Η Πόπη, 29 ετών, μας έστειλε το πρόβλημά της: «Έχω παντρευτεί τον άντρα που αγαπώ, αλλά η μητέρα του μου φέρεται λες και της έκλεψα τον… γκόμενο! Ό,τι κι αν κάνω, πάντα βρίσκει αφορμή να με μειώσει ή να με κάνει να νιώθω ξένη. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ». ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΟΚΙΜΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ Πολλές γυναίκες αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτή την περιγραφή. Η σχέση με την πεθερά συχνά δοκιμάζει τα νεύρα και την υπομονή, καθώς η μητέρα βλέπει τη νύφη σαν «ανταγωνίστρια» που της πήρε τον γιο. ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ Η συμπεριφορά αυτή πηγάζει συνήθως από φόβο και ανασφάλεια. Η πεθερά δυσκολεύεται να αποδεχτεί ότι η θέση της στην καρδιά του γιου της δεν είναι πια αποκλειστική. Έτσι, αντί να δείχνει αγάπη, εκφράζει ζήλια και ένταση. ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ Η ΠΟΠΗ Η λύση δεν είναι η κόντρα, αλλά η ψυχραιμία και τα ξεκάθαρα όρια. Η Πόπη θα πρέπει να δείχνει ευγένεια και σεβασμό, χωρίς όμως να επιτρέπει προσβολές. Σημαντικό ρόλ...

Γράφει η Ντίνα, 37 χρονών, μαμά ενός ζωηρού επτάχρονου αγοριού, του Νικήτα. Κάθε μέρα στο σπίτι μας υπάρχει μια μικρή «διαπραγμάτευση»: ο Νικήτας ζητάει γλυκό. Μπορεί να είναι σοκολάτα, καραμέλα ή παγωτό – δεν έχει σημασία. Για εκείνον, το γλυκό είναι η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας. Για μένα, όμως, είναι μια πρόκληση: πώς να του εξηγήσω ότι δεν μπορεί να έχει κάθε μέρα ζάχαρη, χωρίς να νιώθει ότι του στερώ πράγματα ή τον τιμωρώ; Έχουμε βρει έναν κανόνα – γλυκό δύο φορές την εβδομάδα. Τον εφαρμόζω με συνέπεια, παρόλο που κάθε μέρα ακούω «Μα, μαμά, μόνο σήμερα!». Ξέρω πως η ζάχαρη, αν γίνει συνήθεια, βλάπτει την υγεία και δημιουργεί εξάρτηση. Από την άλλη, θέλω να του δείξω ότι δεν υπάρχουν «απαγορευμένα» φαγητά, αλλά ισορροπία. Δεν είναι εύκολο. Κάποιες φορές νιώθω σαν να δίνω μάχη με τον ίδιο μου τον εαυτό: να υποχωρήσω ή να κρατήσω τον κανόνα; Τελικά, καταλαβαίνω πως αυτό που του μαθαίνω δεν είναι μόνο να τρώει σωστά, αλλά και να βάζει όρια, να κατανοεί τη σημασία της αναμονής και ...

Στην άκρη ενός παλιού πάρκου, τυλιγμένος με μια φθαρμένη κουβέρτα ο κύριος Λευτέρης αφηγείται την πικρή του ιστορία. Δούλεψε μια ζωή, στήριξε την οικογένειά του και μεγάλωσε τα παιδιά του με κόπο και στερήσεις. Όμως, όταν έφτασε η στιγμή να χρειαστεί εκείνος βοήθεια, βρέθηκε μόνος. «Δεν είχα τίποτα να τους δώσω πια», λέει, «ούτε χρήματα, ούτε περιουσία. Κι εκείνοι… με έδιωξαν». Η φωνή του σπάει καθώς περιγράφει τη μέρα που έκλεισε για τελευταία φορά την πόρτα του σπιτιού του. Οι γείτονες τον έβλεπαν να περιπλανιέται στους δρόμους, κουβαλώντας έναν μικρό σάκο με λίγα ρούχα. Από τότε ζει με την καλοσύνη αγνώστων και τη δύναμη της ελπίδας, στην πορεία όμως στάθηκε τυχερός. Η ιστορία του κ. Λευτέρη είναι μια σκληρή υπενθύμιση πως η αγάπη και η οικογένεια δεν πρέπει να μετριούνται με το χρήμα. Μας καλεί να δούμε τον άνθρωπο πίσω από την εικόνα του “άστεγου” και να θυμηθούμε πως η αληθινή αξία βρίσκεται στη στήριξη, την αλληλεγγύη και το σεβασμό. Και όπως λέει κι ο ίδιος με χαμόγελο: «Η κ...

 Γράφει η Ζέτα, 32 ετών Με χώρισε πριν από τρεις μήνες. Όχι γιατί δεν με αγαπούσε – το αντίθετο. Απλώς η ζωή μας έβαλε σε διαφορετικούς δρόμους. Εκείνος πήρε μετάθεση λόγω της δουλειάς του σε άλλη πόλη, κι εγώ, με τη δική μου καριέρα και τις οικογενειακές υποχρεώσεις, δεν μπορούσα να τον ακολουθήσω. Η απόφαση πάρθηκε “ψύχραιμα”, αλλά η καρδιά μου ακόμα καίγεται. Κάθε μέρα προσπαθώ να τον βγάλω από το μυαλό μου, αλλά παντού υπάρχει κάτι που μου τον θυμίζει. Το αγαπημένο μας καφέ, οι δρόμοι που περπατήσαμε, ακόμη και οι μουσικές που ακούγαμε μαζί. Μερικές φορές, είναι σαν να τον βλέπω μπροστά μου, σαν να περπατά δίπλα μου. Ξέρω πως, για το καλό μου, πρέπει να συνεχίσω παρακάτω. Η αγάπη που νιώθω δεν μπορεί να σβήσει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά μπορώ να μάθω να τη μετατρέπω σε δύναμη. Να βρω νέες ασχολίες, να περιβάλλομαι από ανθρώπους που με αγαπούν, να γεμίζω τη μέρα μου με μικρές χαρές. Δεν είναι προδοσία απέναντί του – είναι φροντίδα απέναντι στον εαυτό μου. Ίσως μια μέρα,...

Γράφει ο Παναγιώτης, 28 ετών Κάποτε, η θάλασσα ήταν για όλους. Έπαιρνες την πετσέτα σου, το καπέλο σου, κι έψαχνες μια σκιά ή έκανες κουράγιο κάτω από τον ήλιο. Σήμερα, όμως, το σκηνικό θυμίζει περισσότερο… VIP club παρά παραλία. Οι ξαπλώστρες έχουν μετατραπεί σε χρυσούς θρόνους με τιμές που θα ζήλευε και ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Δεν μιλάμε απλά για 5 ή 10 ευρώ. Μιλάμε για ποσά που, αν τα υπολογίσεις, φτάνουν να πληρώνεις «ενοίκιο» για να κάτσεις δύο μέτρα από το κύμα. Και το πιο αστείο; Δεν αγοράζεις την ξαπλώστρα – τη νοικιάζεις για λίγες ώρες. Φυσικά, οι επιχειρηματίες λένε ότι προσφέρουν «υπηρεσίες». Αλλά αλήθεια τώρα… χρειάζομαι όντως gourmet club sandwich και παγωμένο prosecco για να κάνω μπάνιο; Μάλλον όχι. Χρειάζομαι, όμως, έναν χώρο που να μπορώ να απολαύσω τη θάλασσα χωρίς να νιώθω ότι κάνω οικονομικό κακούργημα. Δεν είναι θέμα γκρίνιας – είναι θέμα λογικής. Η θάλασσα είναι δημόσιο αγαθό. Όταν οι τιμές για μια ξαπλώστρα ξεπερνούν το κόστος ενός καλού δείπνου, τότε έχουμε χάσ...

ΓΡΑΦΕΙ Η "ΑΝΩΝΥΜΗ"... Κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα μοιάζει με εφιάλτη που επαναλαμβάνεται. Οι ίδιες εικόνες: στάχτη, καμένα σπίτια, ζώα να τρέχουν πανικόβλητα, άνθρωποι να κοιτούν τον ουρανό με δάκρυα. Φτάνει πια. Δεν αντέχεται άλλο αυτή η καταστροφή. Οι φωτιές δεν είναι "φυσικά φαινόμενα" όταν οι περισσότερες ξεκινούν από ανθρώπινη αμέλεια ή δόλο. Μια πεταμένη γόπα, μια καύση ξερών, ένα παράνομο σχέδιο για εκμετάλλευση δασικών εκτάσεων. Όλα αυτά είναι εγκληματικές ενέργειες με ολέθριες συνέπειες. Κάθε χρόνο λέμε «ποτέ ξανά» και κάθε χρόνο ξαναβλέπουμε τα ίδια. Δεν είναι απλά οικολογική καταστροφή — είναι εθνική ντροπή. Πόσα δάση πρέπει να χαθούν; Πόσα ζώα να καούν ζωντανά; Πόσοι άνθρωποι να χάσουν τα πάντα για να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η φωτιά, αλλά εμείς οι ίδιοι; Η πρόληψη είναι ευθύνη όλων μας. Να μην αδιαφορούμε. Να καταγγέλλουμε το ύποπτο. Να μην ανεχόμαστε την εγκληματική αμέλεια. Και το κράτος; Να πάψει επιτέλους να τρέχει πάντα πίσω απ...

Είμαι ο Άλκης, 43 ετών. Σταθερός στη δουλειά, ώριμος στις αποφάσεις μου – ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μέχρι που βρέθηκα στο πιο παράξενο και βασανιστικό σταυροδρόμι της ζωής μου: είμαι ερωτευμένος, το ίδιο έντονα, με δύο γυναίκες. Όχι ερωτικά μπερδέματα τύπου επιπολαιότητας. Μιλάμε για δύο γυναίκες που αγγίζουν διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μου. Και το χειρότερο; Δεν μπορώ να τις διαλέξω. Την πρώτη τη γνωρίζω χρόνια. Είναι αυτή που ξέρει να με καθησυχάζει, να με ηρεμεί. Ξέρει πώς πίνω τον καφέ μου, θυμάται πότε κουράζομαι χωρίς να το λέω. Είναι το "σπίτι", η ασφάλεια, η ρουτίνα που όμως δεν με πνίγει – με γειώνει. Μαζί της νιώθω ισορροπία. Όμως καμιά φορά… ίσως λείπει η σπίθα... Η δεύτερη μπήκε στη ζωή μου σαν καταιγίδα. Έξυπνη, ελκυστική, απρόβλεπτη. Μαζί της νιώθω ξανά 25. Κάνουμε τρέλες, γελάμε μέχρι δακρύων, διαφωνούμε έντονα και φιλιόμαστε ακόμα πιο έντονα. Είναι η έξαψη, η έμπνευση, το χάος που όμως έχει νόημα . Αλλά είναι και ένα ρίσκο – τίποτα δεν είναι σίγουρ...

Πόσες φορές έχεις νιώσει την ανάγκη να πας τουαλέτα στη δουλειά αλλά κρατήθηκες επειδή... απλώς σιχαίνεσαι τις δημόσιες τουαλέτες ; Αυτό έκανε και η Μαρία, μια 32χρονη εργαζόμενη σε πολυκατάστημα, που για μήνες απέφευγε να χρησιμοποιεί τις κοινόχρηστες τουαλέτες στον χώρο εργασίας της. «Ένιωθα βρώμικα τα καπάκια, μύριζε άσχημα, δεν μπορούσα ούτε να μπω», εξομολογείται. Αντί να πάει στην τουαλέτα όταν είχε ανάγκη, κρατούσε τα ούρα της για ώρες, κάθε μέρα. Μέχρι που άρχισε να νιώθει έντονο κάψιμο , πόνο χαμηλά στην κοιλιά και συχνή ανάγκη για ούρηση, ακόμα κι όταν δεν υπήρχε ποσότητα. Η διάγνωση; Ουρολοίμωξη με επιπλοκές , που λίγο έλειψε να επεκταθεί και στα νεφρά της. Σύμφωνα με τους γιατρούς, το να κρατά κάποιος τα ούρα του για πολλή ώρα αυξάνει τον κίνδυνο βακτηριακής ανάπτυξης , προκαλώντας λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος. Αν αυτό επαναλαμβάνεται συστηματικά, μπορεί να προκαλέσει χρόνιες φλεγμονές , επηρεάζοντας μέχρι και τη νεφρική λειτουργία. Η Μαρία χρειάστηκε ισχυρή α...

Γράφει η Λένα, 25 ετών – Αναγνώστριά μας από την Αθήνα Πήγα για λίγες μέρες στην Ύδρα. Ήθελα να ξεφύγω από τη φασαρία της πόλης, να βρω λίγη γαλήνη, να χαζέψω τη θάλασσα και να περπατήσω στα πλακόστρωτα σοκάκια του νησιού. Και πράγματι, η Ύδρα είναι πανέμορφη. Μοναδική. Αλλά… δεν μπόρεσα να τη χαρώ όπως ήθελα. Γιατί σε κάθε μου βήμα, έβλεπα γαϊδουράκια. Όχι απλώς να υπάρχουν, να είναι ελεύθερα ή να κάνουν μια σύντομη μεταφορά. Τα έβλεπα να λυγίζουν. Να υποφέρουν. Να κουβαλάνε ασήκωτα φορτία, μέσα στον καύσωνα, σε ανηφόρες και κατηφόρες, χωρίς σκιά, χωρίς ανάσα. Έβλεπα ζώα με δεμένα πόδια, με ιδρωμένες ράχες, με βλέμμα κουρασμένο, με χαμηλωμένο το κεφάλι. Και η καρδιά μου πονούσε. Πραγματικά πονούσε. Πώς γίνεται, το 2025, να συνεχίζουμε να εκμεταλλευόμαστε έτσι τα ζώα; Γιατί πρέπει ακόμα να βασανίζονται γαϊδουράκια για να μεταφερθεί μια βαλίτσα ή ένα καφάσι με νερά; Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι; Δεν υπάρχει τεχνολογία; Δεν υπάρχει ευαισθησία; Ποιος ελέγχει αν αυτά τα ζώα τρέφονται σωστ...

Σας παραθέτουμε το e-mail της Ράνιας όπως ακριβώς μας το έστειλε: Γεια σας, Είμαι η Ράνια, 26 χρονών από την Καλλιθέα και θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με προβληματίζει. Εδώ και λίγους μήνες έχω σχέση με ένα παιδί που πραγματικά με κάνει ευτυχισμένη. Είναι καλός, γλυκός, με στηρίζει και νιώθω ότι μαζί του μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάτι που με κάνει να ντρέπομαι. Ο φίλος μου μιλάει αρκετά «βλάχικα» και φοβάμαι ότι οι φίλοι και η οικογένειά μου θα τον κοροϊδέψουν ή θα τον κρίνουν. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ και γι’ αυτό αποφεύγω να τους τον γνωρίσω. Από τη μία, σκέφτομαι ότι δεν έχει σημασία η προφορά, αρκεί που με αγαπάει και μου φέρεται καλά. Από την άλλη, φοβάμαι την κριτική και τα σχόλια πίσω από την πλάτη μας. Έχει τύχει και σε καμία από εσάς κάτι παρόμοιο; Πώς μπορώ να ξεπεράσω αυτό το άγχος και να σταθώ περήφανη δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάω; Με αγάπη, Ράνια

  Μας γράφει η κυρία Γεωργία, 62 ετών: «Όπως κάθε απόγευμα, έτσι και σήμερα καθόμουν στο μπαλκόνι μου. Ξαφνικά, βλέπω τα παιδιά του ηλικιωμένου ζευγαριού από τον επάνω όροφο – ενός ζευγαριού που είχε φύγει από τη ζωή πριν από έξι μήνες. Ήταν άνθρωποι καλοστεκούμενοι, αρχοντικοί, αξιοπρεπείς, αγαπητοί στη γειτονιά, χαμογελαστοί και καλοπροαίρετοι. Δεν είχαν ενοχλήσει ποτέ κανέναν. Κι όμως… Τα παιδιά τους κατέβαζαν ρούχα, παπούτσια, παπλώματα, άλμπουμ φωτογραφιών, σερβίτσια, τραπεζομάντηλα, κουρτίνες – όλη τη ζωή των γονιών τους – και τα πέταγαν στους κάδους απορριμμάτων, ακριβώς κάτω από την πολυκατοικία. Λίγο αργότερα, περνούσαν διάφοροι άνθρωποι, έβλεπαν τα ρούχα, τα δοκίμαζαν και έπαιρναν ό,τι τους άρεσε. Το θέαμα ήταν πραγματικά θλιβερό…» Πόσο λυπηρό είναι να πετάνε τα παιδιά στα σκουπίδια τα πράγματα των γονιών τους – των ανθρώπων που τους μεγάλωσαν, τους στήριξαν και τους έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν; Αντί να τα χαρίσουν σε μια εκκλησία, σε ένα ίδρυμα ή σε οικογένειες ...

  Με λένε Διονυσία και είμαι 23 ετών. Από μικρή κουβαλούσα παραπάνω κιλά, κάτι που με έκανε πολλές φορές να νιώθω «διαφορετική». Παρά τις προσπάθειές μου να αγαπήσω τον εαυτό μου, οι αντιδράσεις των γύρω μου – ειδικά των αγοριών – με πλήγωναν. Πολλές φορές έβλεπα βλέμματα που με απέφευγαν, σχόλια που πονούσαν και φλερτ που τελείωνε πριν καν αρχίσει. Έφτασα να πιστεύω πως η αξία μου μετριέται με τον αριθμό στη ζυγαριά. Η απόρριψη με έκανε να κλείνομαι στον εαυτό μου, να νιώθω πως δεν αξίζω την αγάπη που ονειρεύομαι. Όμως σιγά-σιγά κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν ήταν το σώμα μου, αλλά η νοοτροπία όσων δεν μπορούν να δουν πέρα από την εξωτερική εμφάνιση. Εγώ νιώθω εντάξει με τα κιλά μου δεν με ενοχλούν και δεν καταλαβαίνω γιατί ενοχλούν τους άλλους αφού εγώ τα κουβαλάω. Σήμερα, προσπαθώ να χτίσω αυτοπεποίθηση, να φροντίζω τον εαυτό μου και να περιβάλλομαι από ανθρώπους που με αγαπούν όπως είμαι. Έμαθα πως η πραγματική ομορφιά κρύβεται στη στάση ζωής, στο χαμόγελο και στην αυτοεκτίμηση. ...

Σας παραθέτουμε το e-mail της Στεφανίας όπως ακριβώς μας το έστειλε: Γεια σας, είμαι η Στεφανία, 19 ετών, και γράφω αυτό το e-mail γιατί πραγματικά δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Πριν λίγες μέρες, σε ένα οικογενειακό τραπέζι, παρατήρησα κάτι που με σόκαρε. Ο πατέρας μου κοίταζε έντονα και ερωτικά τη θεία μου, την αδερφή της μαμάς μου, και εκείνη όχι μόνο δεν τον απέφευγε, αλλά ανταποκρινόταν με χαμόγελα και βλέμματα. Από τότε το σκέφτομαι συνέχεια. Φοβάμαι μήπως υπάρχει κάτι παραπάνω μεταξύ τους. Δεν θέλω να πληγωθεί η μητέρα μου, που είναι ένας υπέροχος και καλός άνθρωπος. Ταυτόχρονα, δεν ξέρω αν πρέπει να μιλήσω σε κάποιον ή να κάνω ότι δεν είδα τίποτα. Νιώθω θυμό, απογοήτευση και αμηχανία . Είναι δύσκολο να κρατήσω αυτό το μυστικό, αλλά αν μιλήσω ίσως προκαλέσω καυγάδες και διαλύσω την οικογένειά μου. Τι θα κάνατε στη θέση μου; Θα μιλούσατε στον πατέρα σας; Θα λέγατε κάτι στη θεία ή στη μητέρα σας; Ή θα περιμένατε να δείτε αν όντως υπάρχει κάτι; Ακούω τις γνώμες σας, γιατί νιώθω χαμένη ...

Η κοροϊδία ή οποιαδήποτε ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι σε κάποιον που τραυλίζει (κεκεδίζει) είναι ασεβής, άδικη και βλαβερή . Το τραύλισμα είναι μια μορφή επικοινωνιακής διαφοράς, όχι αφορμή για χιούμορ ή χλεύη μας λέει ο Αργύρης κι έχει απόλυτο δίκιο. Ο ίδιος έχει δεχτεί πολύ ρατσισμό, αλλά δεν είναι από τους τύπους που το βάζουν κάτω. Παρακάτω προτείνει   σωστούς και σεβαστικούς τρόπους αντιμετώπισης για τους αγενείς : ΑΚΟΥ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ Μην διακόπτεις, μην ολοκληρώνεις τις προτάσεις του άλλου, μην δείχνεις ανυπομονησία. Άσε τον άνθρωπο να εκφραστεί με τον δικό του ρυθμό. ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΣΟΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ Μην τον κοιτάς με οίκτο ή έκπληξη. Μίλα του όπως θα μιλούσες σε οποιονδήποτε άλλον. Ούτε υπερβολική προσοχή, ούτε αποφυγή. ΜΗΝ ΓΕΛΑΣ, ΜΗΝ ΧΛΕΥΑΖΕΙΣ, ΜΗΝ ΜΙΜΕΙΣΑΙ Το γέλιο ή η μίμηση είναι καθαρός εκφοβισμός. Ακόμα κι αν το θεωρείς «πλάκα», μπορεί να πληγώσει βαθιά. ΔΩΣΕ ΤΟΥ ΧΩΡΟ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ Αν είστε σε ομάδα ή κουβέντα, φρόντισε να έχει κι εκείνος χρόνο και προσοχή. Με...

Από τον Σπύρο 54 ετων. Μια απλή καλοκαιρινή μέρα που αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο σε μια παραλία γεμάτη σκυλιά, έμελλε να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου. Η γυναίκα μου, χωρίς να το καταλάβει, κόλλησε κάτω από το μπράτσο της ένα μικροσκοπικό τσιμπούρι. Δεν το είδε, δεν το ένιωσε και συνέχισε κανονικά τη μέρα της. Λίγες ώρες αργότερα, άρχισε να ανεβάζει πυρετό. Στην αρχή νομίσαμε ότι ήταν απλή ίωση, όμως οι μέρες περνούσαν και η κατάσταση δεν βελτιωνόταν. Οι γιατροί στο νοσοκομείο έκαναν εξετάσεις, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν την αιτία. Η αγωνία μου μεγάλωνε καθώς τη βλέπαμε να εξασθενεί χωρίς εξήγηση. Μέχρι που, ενώ βρισκόταν στο νοσοκομειακό κρεβάτι, άγγιξα τυχαία το μπράτσο της. Ένιωσα κάτι σαν μικρό σπυράκι. Κοιτάζω καλύτερα και παγώνω: ήταν ένα τσιμπούρι κολλημένο στο δέρμα της! Αμέσως ενημερώσαμε τους γιατρούς, το αφαίρεσαν και τότε κατάλαβαν πως αυτή ήταν η αιτία του παρατεταμένου πυρετού. Εκείνη η στιγμή μου έμαθε πως ακόμα και το πιο μικρό, φαινομενικά αθώο τσιμπούρι...