ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ

Η γονεϊκότητα θεωρείται η ύψιστη μορφή ανιδιοτελούς αγάπης. Κι όμως, υπάρχουν γονείς που – συνειδητά ή ασυνείδητα – τοποθετούν τις δικές τους ανάγκες, επιθυμίες ή φιλοδοξίες πάνω από αυτές των παιδιών τους. Δεν μιλάμε για τη φυσιολογική ανάγκη ενός ενήλικα να έχει προσωπικό χρόνο ή φροντίδα για τον εαυτό του· αυτό είναι απαραίτητο. Μιλάμε για εκείνη την ψυχική στάση όπου το “εγώ” προηγείται του “εμείς” — ακόμα και εις βάρος του παιδιού.

Ο ΨΥΧΙΣΜΟΣ ΤΟΥ “ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΟΥ” ΓΟΝΙΟΥ

Πίσω από έναν γονιό που βάζει τον εαυτό του πάνω από το παιδί του, κρύβεται συχνά μια εσωτερική ανωριμότητα ή ανεκπλήρωτες ανάγκες από τη δική του παιδική ηλικία. Μπορεί να μην έχει βιώσει αγάπη χωρίς όρους, να έχει μεγαλώσει σε περιβάλλον όπου έμαθε ότι πρέπει να φροντίζει μόνο τον εαυτό του για να επιβιώσει. Έτσι, ακόμη και όταν αποκτά παιδί, δυσκολεύεται να μετατοπίσει το κέντρο βάρους από το “εγώ” στο “παιδί μου”.

Άλλοι πάλι αναζητούν μέσα στο ρόλο του γονιού επιβεβαίωση, αναγνώριση ή ακόμη και θαυμασμό — αντιμετωπίζοντας το παιδί σαν προέκταση του εαυτού τους, όχι σαν αυτόνομη ύπαρξη. Αυτό συχνά οδηγεί σε συναισθηματική αποστασιοποίηση ή σε χειριστικές συμπεριφορές, όπου το παιδί νιώθει ότι πρέπει να “κερδίζει” την αγάπη αντί να την έχει αυτονόητα.

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Ένα παιδί που μεγαλώνει με γονιό που δεν το βάζει προτεραιότητα, μαθαίνει να καταπιέζει τα συναισθήματά του και να αμφισβητεί την αξία του. Αναπτύσσει ενοχές, χαμηλή αυτοεκτίμηση και δυσκολία να θέτει όρια στις σχέσεις του, γιατί ποτέ δεν ένιωσε ότι τα δικά του όρια είχαν σημασία.

Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

Ο καλός γονιός δεν σημαίνει ότι χάνει τον εαυτό του· σημαίνει ότι μαθαίνει να ισορροπεί. Χρόνος για τον εαυτό, ναι — αλλά όχι εις βάρος του παιδιού. Η ευτυχία του γονιού πρέπει να λειτουργεί ως παράδειγμα ζωής για το παιδί, όχι ως ανταγωνισμός. Γιατί το παιδί δεν ζητά τον τέλειο γονιό, αλλά εκείνον που θα το αγαπά περισσότερο απ’ ό,τι αγαπά τον εαυτό του.