ΤΕΛΗΣ: ΜΕ ΧΩΡΙΣΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΚΟΒΑ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΗΣ ΜΥΡΙΖΑ ΤΣΙΓΑΡΙΛΑ

Ο Τέλης κάθεται στο μπαλκόνι, όπως κάθε βράδυ. Ένα πακέτο τσιγάρα, ο αναπτήρας που έχει δει περισσότερες εξομολογήσεις απ’ όσες οι φίλοι του, και μια σιωπή που καίει πιο πολύ κι απ’ τη στάχτη.

«Έφυγε», λέει. «Κι όχι γιατί τσακωθήκαμε, ούτε γιατί δεν την αγαπούσα. Έφυγε γιατί δεν άντεχε τη μυρωδιά μου. Ή μάλλον… τη μυρωδιά της ζωής μου».

Ο Τέλης  (που είναι ένας καταπληκτικός, πράος, ευγενικός άνθρωπος) μου είπε ότι την γνώρισε με το τσιγάρο στο χέρι. Στην πρώτη τους έξοδο, εκείνη τον κοίταζε και γελούσε.

«Θα σε σκοτώσει αυτό το πράγμα», του είχε πει παιχνιδιάρικα.

Κι εκείνος, με εκείνο το μισό χαμόγελο που κάνει τις γυναίκες να ξεχνούν τα “πρέπει”, της απάντησε:

«Αν είναι να πεθάνω, τουλάχιστον να είναι με κάτι που αγαπάω».

Πέρασε καιρός. Ένας χρόνος γεμάτος τσιγάρα, φιλιά και καφέδες με γεύση καπνού. Δεν την ενοχλούσε τότε. Αντίθετα, της άρεσε να φοράει τα φούτερ του – εκείνα που μύριζαν «Τέλη». Έτσι έλεγε. Μέχρι που μια μέρα, κάτι άλλαξε.

«Δεν αντέχω άλλο την τσιγαρίλα σου. Μου φέρνει αναγούλα».

Η φράση έπεσε βαριά. Εκείνος δεν μίλησε. Άναψε άλλο ένα τσιγάρο. Κι όταν εκείνη του είπε το κλασικό, το τελεσίδικο, το “ή εγώ ή το τσιγάρο”, ο Τέλης χαμογέλασε πικρά.

«Τι περίεργο… εσύ με γνώρισες έτσι. Με το τσιγάρο στο στόμα. Τώρα ξαφνικά σου φταίει; Μήπως δεν είναι η μυρωδιά που σε πνίγει, αλλά κάτι μέσα σου;»

Εκείνη δάκρυσε. Εκείνος έμεινε σιωπηλός. Δεν την κράτησε. Δεν ήξερε να κρατάει ανθρώπους που φεύγουν με δικαιολογίες.

Το ίδιο βράδυ, έβαλε ένα ποτήρι κρασί, κάθισε στο ίδιο μπαλκόνι, κι άναψε άλλο ένα. «Να σου πω κάτι;» μου είπε κοιτάζοντας το φεγγάρι. «Δεν είναι ότι δεν μπορώ να το κόψω. Είναι ότι δεν θέλω να κόψω αυτό που είμαι. Αν με αγαπούσε, θα το καταλάβαινε. Η αγάπη δεν ζητάει θυσίες. Τις κάνει από μόνη της».

Η στάχτη έπεφτε σιγά σιγά στο πάτωμα, κι ο καπνός ανέβαινε ψηλά, σαν να έπαιρνε μαζί του όλα όσα δεν ειπώθηκαν.

Και κάπως έτσι ο Τέλης έμεινε μόνος του... παρέα μόνο με την πάρτη του... ξεφυσώντας τον καπνό σκεπτικός και απορημένος...