ΑΔΕΙΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ: Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Κάποτε, οι αυλές των σχολείων αντηχούσαν από παιδικά γέλια, φωνές, παιχνίδια. Σήμερα, ολοένα και περισσότερες αίθουσες μένουν άδειες. Θρανία στοιχισμένα, πίνακες σιωπηλοί, τάξεις που δεν πρόλαβαν να γεμίσουν με όνειρα. Η υπογεννητικότητα δεν είναι πια απλώς ένα στατιστικό νούμερο· είναι μια πραγματικότητα που χτυπά την πόρτα της κοινωνίας μας — και μάλιστα της πιο ευαίσθητης πλευράς της: της παιδείας.

Πόσα παιδιά θα φοιτήσουν του χρόνου στο νηπιαγωγείο; Πόσα σχολεία θα αναγκαστούν να συγχωνευτούν; Τι σημαίνει, άραγε, μια κοινωνία χωρίς παιδικές φωνές; Μήπως η απουσία τους είναι το πιο δυνατό καμπανάκι για το μέλλον;

Η μείωση των γεννήσεων δεν αφορά μόνο τις οικογένειες, αλλά και το ίδιο το κοινωνικό μας οικοδόμημα. Κάθε άδεια αίθουσα είναι ένα σύμβολο ενός έθνους που γερνά, μιας ελπίδας που συρρικνώνεται, ενός αύριο που μοιάζει αβέβαιο. Οι εκπαιδευτικοί βλέπουν τμήματα να κλείνουν, οι μικρές κοινότητες να σβήνουν, και μαζί τους να φεύγει ένα κομμάτι ζωής.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Είναι η οικονομική ανασφάλεια; Η έλλειψη στήριξης για τους νέους γονείς; Ή μήπως η ίδια η κοινωνία μας, που έμαθε να φοβάται τη δέσμευση και την ευθύνη;

Οι άδειες αίθουσες δεν είναι μόνο ένα εκπαιδευτικό πρόβλημα· είναι καθρέφτης μιας συλλογικής επιλογής. Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε σοβαρά για το τι μέλλον θέλουμε; Γιατί χωρίς παιδιά, χωρίς νέα γενιά, ποια Ελλάδα θα υπάρχει αύριο;

Εσείς τι πιστεύετε; Είναι ήδη αργά ή υπάρχει ακόμη ελπίδα να γεμίσουν ξανά οι σχολικές αυλές με ζωή; Η δική μου ταπεινή γνώμη είναι ότι τα πράγματα είναι πολύ σκούρα ...