ΜΥΡΙΖΕΙ ΒΑΝΙΛΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΛΑ – Η ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ ΜΕ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΠΟΥ ΘΑ 'ΘΕΛΕΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΞΑΝΑ

Θυμάσαι; Εκείνη τη βόλτα που δεν είχε τίποτα “σπουδαίο”, αλλά για κάποιο λόγο έχει χαραχτεί μέσα σου σαν χάρτης ευτυχίας;

Το μικρό ζαχαροπλαστείο στη γωνία, τα καρό τραπεζομάντιλα, το κουτάλι του γλυκού που σε έκανε να νιώθεις μεγάλος, η μυρωδιά από τσουρέκι και υπομονή, το βλέμμα της γιαγιάς, το γέλιο του παππού.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑ ΓΛΥΚΟ. ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ.

Πρώτα η προετοιμασία:
 Η γιαγιά να σου ισιώνει το μανίκι
 Ο παππούς να λέει “Πάμε να γλυκαθούμε λιγάκι”

Μετά η είσοδος:
 Η καμπανούλα στην πόρτα
 Η βιτρίνα με τα “μη τα ακουμπήσεις με το δάχτυλο”
 Το γνωστό “Τι θα πάρει το αγοράκι/το κοριτσάκι;” με εκείνο το μειδίαμα που σου έδινε όλη την προσοχή του κόσμου

ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ

Δεν υπήρχε τηλέφωνο, δεν υπήρχε ρολόι, δεν υπήρχε άγχος.
Υπήρχε απλώς:

 Ένα γλυκό κουταλιού
 Μια ζεστή καρέκλα
 Και δύο άνθρωποι που σε κοιτούσαν λες και ήσουν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο

ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΩΣ ΜΥΡΙΖΕ ΤΟ “ΤΟΤΕ”;

Σαν βανίλια Μαδαγασκάρης
Σαν φρέσκια πάστα φλώρα
Σαν μεράκι που ψηνόταν με υπομονή και μεράκι πίσω από τον πάγκο

ΚΑΙ ΤΩΡΑ;

Ίσως έχεις καιρό να πας σ’ εκείνο το ζαχαροπλαστείο.
Ίσως δεν υπάρχει πια.
Ίσως η γιαγιά και ο παππούς σε προσέχουν από κάπου αλλού.
Αλλά η ανάμνηση υπάρχει. Και είναι αρκετή για να σου γλυκάνει τη μέρα.

ΑΝ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΙΣΩΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣ ΝΑ ΛΕΝΕ:
“ΠΆΜΕ ΝΑ ΦΆΜΕ ΚΆΤΙ ΓΛΥΚΌ. ΈΤΣΙ, ΧΩΡΊΣ ΛΌΓΟ.”

Και να χαμογελάσεις. Γιατί το πιο γλυκό πράγμα εκείνης της μέρας… δεν ήταν ποτέ το γλυκό.