ΤΑ ΨΥΧΙΚΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΝΤΑΝΤΑ ΠΑΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Η παιδική ηλικία αποτελεί το θεμέλιο της ψυχικής ισορροπίας ενός ανθρώπου. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει με βασικό φροντιστή μια νταντά και όχι τους ίδιους τους γονείς, μπορεί να καλύπτονται οι πρακτικές του ανάγκες, αλλά συχνά μένουν ακάλυπτες οι βαθύτερες συναισθηματικές.

ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ

Η απουσία σταθερής γονεϊκής παρουσίας δυσκολεύει τη δημιουργία ασφαλούς δεσμού. Το παιδί μπορεί να νιώσει ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα, κάτι που αργότερα μεταφράζεται σε φόβο εγκατάλειψης ή συναισθηματική απόσταση στις σχέσεις.

ΣΥΓΧΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Όταν η φροντίδα προέρχεται από άτομο που αλλάζει ή αποχωρεί, το παιδί μαθαίνει ότι η αγάπη δεν είναι μόνιμη. Έτσι, ως ενήλικας μπορεί να συνδέει την αγάπη με αστάθεια, όρια ή ακόμη και απώλεια.

ΧΑΜΗΛΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ

Η περιορισμένη παρουσία των γονιών συχνά ερμηνεύεται από το παιδί ως προσωπική απόρριψη. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αίσθημα «δεν είμαι αρκετός», που το συνοδεύει και στην ενήλικη ζωή.

ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Πολλά παιδιά μαθαίνουν να «μην ενοχλούν» και να καταπιέζουν τις ανάγκες τους. Ως ενήλικες δυσκολεύονται να εκφράσουν συναισθήματα, να ζητήσουν βοήθεια ή να θέσουν υγιή όρια.

ΦΟΒΟΣ ΔΕΣΜΕΥΣΗΣ Ή ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ

Άλλοι αποφεύγουν τη συναισθηματική εγγύτητα, ενώ άλλοι προσκολλώνται υπερβολικά στους ανθρώπους γύρω τους, φοβούμενοι την εγκατάλειψη.

ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΟΥΛΩΘΟΥΝ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ;

Ναι. Η αναγνώριση των βιωμάτων, η αυτογνωσία και –όταν χρειάζεται– η ψυχοθεραπεία μπορούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του και να καλύψει τις συναισθηματικές ανάγκες που έμειναν πίσω.

Η αγάπη δεν αντικαθίσταται. Και όταν λείπει στην αρχή, αφήνει ίχνη — αλλά όχι μόνιμες καταδίκες.