ΤΙ ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕΙ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Από παλιά πίστευαν πως τα σπίτια που άνοιγαν την πόρτα τους στα παιδιά που λένε τα κάλαντα γέμιζαν φως, χαρά και ευλογία για όλο τον χρόνο. Οι παιδικές φωνές θεωρούνταν «καλές νότες» που έφερναν καλοτυχία, υγεία και αφθονία.

ΟΙΚΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΚΛΕΙΣΤΟΙ

Αντίθετα, οι γιαγιάδες έλεγαν πως όποιος δεν ανοίγει καθόλου ή χειρότερα, όποιος εκνευρίζεται και κατηγορεί τα παιδιά, τραβάει πάνω στο σπίτι του γκρίνια, γρουσουζιά και μίζερη ενέργεια για τον νέο χρόνο. «Όπως δεν άνοιγε την πόρτα στην καλοσύνη, έτσι δε θα ανοίγοταν στον ίδιο οι δρόμοι της τύχης», έλεγαν χαρακτηριστικά.

ΤΟ «ΚΑΚΟ ΠΝΕΥΜΑ» ΠΟΥ ΤΡΥΠΩΝΕ

Σύμφωνα με το έθιμο, τη νύχτα μετά τα κάλαντα περιφερόταν ένα αόρατο «κακό πνεύμα», ένα πνεύμα που ζητούσε σπίτια χωρίς παιδικό γέλιο. Αν έβρισκε πόρτα που δεν άνοιγε στα παιδιά, τρύπωνε μέσα και έφερνε έναν χρόνο γεμάτο μικροαναποδιές: σπασμένα αντικείμενα, χαμένες ευκαιρίες, καβγαδάκια και γενική γκρίνια μέσα στο νοικοκυριό.

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ

Μια φορά, έλεγαν, σε ένα μικρό χωριό υπήρχε ένας άνθρωπος που δεν άνοιγε ποτέ σε κανένα παιδί τα Χριστούγεννα. Τα θεωρούσε ενοχλητικά και «χασομέρι». Εκείνη τη χρονιά, κάθε μέρα του συνέβαινε κάτι παράξενο: το κλειδί της πόρτας χάνονταν, το λάδι χυνόταν μόνο του, η ξυλόσομπα κάπνιζε χωρίς λόγο.
Οι γείτονες ψιθύριζαν: «Το κακό πνεύμα μπήκε στο σπίτι του».
Την επόμενη χρονιά, αποφάσισε να ανοίξει διστακτικά στα παιδιά. Και σύμφωνα πάντα με τις γιαγιάδες όλα ξαφνικά ηρέμησαν.

ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ

Φυσικά, όλα αυτά τα έλεγαν οι ηλικιωμένες γιαγιάδες, τότε που κάθονταν στις αυλές, χωρίς τηλεοράσεις, χωρίς θορύβους και έπλαθαν ιστορίες για να διδάξουν καλοσύνη και φιλοξενία.
Όμως… όσο κι αν είναι παραμύθια, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που τα πιστεύουν  γιατί μέσα τους κρύβεται μια γλυκιά αλήθεια: όταν ανοίγεις την πόρτα στην καλοσύνη, πάντα κάτι καλό βρίσκει τον δρόμο να μπει στο σπίτι σου.