ΟΤΑΝ Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΓΑΪΔΑΡΟ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΟΝΤΑΡΙ

Μια φράση – ένα μάθημα ζωής

Κάπου στο διαδίκτυο κυκλοφορεί μια φράση που έχει γίνει viral:
«Η υπερβολική προσοχή κάνει έναν γάιδαρο να νομίζει ότι είναι λιοντάρι.»
Δεν γνωρίζουμε ποιος το είπε πρώτος, αλλά μάλλον δεν έχει σημασία… γιατί το νόημά της λέει πολλά.

 Όταν το “μπράβο” γίνεται υπερβολή

Όλοι έχουμε ανάγκη από λίγη επιβεβαίωση. Όμως, όταν το “μπράβο” γίνεται καθημερινό, όταν τα likes πέφτουν βροχή, όταν όλοι γύρω μας προσπαθούν να μας ικανοποιήσουν… τότε υπάρχει ένας κίνδυνος:
να αρχίσουμε να πιστεύουμε υπερβολικά στην εικόνα μας — κι όχι στην ουσία μας.

Η προσοχή είναι σαν το λίπασμα: βοηθάει να ανθίσεις, αλλά αν ρίξεις υπερβολική, καίει το φυτό. 

Το φαινόμενο του “ψεύτικου λιονταριού”

Ο “γάιδαρος” της φράσης δεν είναι προσβολή — είναι σύμβολο.
Συμβολίζει αυτόν που δεν έχει ακόμα τη δύναμη, τη γνώση ή τη σοφία, αλλά παίρνει τόση προσοχή, που παρασύρεται.
Νομίζει ότι είναι “λιοντάρι”, αλλά στην πραγματικότητα απλώς βρυχάται με δανεική αυτοπεποίθηση.

Το βλέπουμε συχνά:

• Σε influencers που χάνονται στη λάμψη των followers.
• Σε ανθρώπους που νομίζουν ότι η επιτυχία είναι μόνο θέμα εντυπώσεων.
• Ακόμα και σε σχέσεις, όταν κάποιος πιστεύει πως είναι το “κέντρο του κόσμου” απλώς επειδή του δείχνουν υπερβολική προσοχή.

Οι παγίδες της υπερβολικής προσοχής

1. Φουσκωμένο εγώ: το άτομο χάνει την αίσθηση του μέτρου.
2. Αρνηση αυτοκριτικής: “εγώ είμαι τέλειος, οι άλλοι φταίνε”.
3. Αδυναμία εξέλιξης: όταν νομίζεις ότι είσαι λιοντάρι, δεν ψάχνεις να μάθεις, να βελτιωθείς.
4. Απογοήτευση: γιατί η πραγματικότητα πάντα αργά ή γρήγορα θα σε προσγειώσει.

Η λύση είναι η ισορροπία

Δώσε προσοχή, αλλά όχι υπερβολή.
Επαινούμε, ναι — αλλά με ειλικρίνεια, όχι με κολακεία.
Και πάνω απ’ όλα, ας μάθουμε να αντιμετωπίζουμε και τους άλλους και τον εαυτό μας με αλήθεια.

Το πραγματικό “λιοντάρι” δεν χρειάζεται χειροκρότημα για να ξέρει ποιο είναι.
Η αξία του φαίνεται στη σιωπή, στη συνέπεια, στην πράξη. 

Η φράση αυτή δεν μιλά για τους άλλους· μιλά για όλους μας.
Μας θυμίζει να μη μεθάμε από την προσοχή, να μη χάνουμε τη γείωση και να μη μπερδεύουμε την εντύπωση με την ουσία.

Γιατί στο τέλος…
καλύτερα να είσαι ένας ταπεινός γάιδαρος με καρδιά λιονταριού,
παρά ένα “λιοντάρι” που ζει μόνο από το χειροκρότημα.