ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΩ – ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΥΠΟΤΙΜΟΥΣΑΝ

 

Από τον Δημήτρη, 29 ετών

Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι μόνο φωνές. Όχι αγκαλιές.

Ο μπαμπάς με κορόιδευε που ήμουν "μαλθακός", η μαμά με έλεγε "αδιάφορο" και "μέτριο". Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να μου είπαν μπράβο.

Πέρασα όλη την εφηβεία μου προσπαθώντας να τους αποδείξω ότι αξίζω. Έβγαζα καλούς βαθμούς, ήμουν ήσυχος, δεν έδωσα ποτέ δικαίωμα. Και πάλι δεν ήταν ποτέ αρκετό.

Άρχισα να πιστεύω πως όντως δεν είμαι αρκετός. Πως πάντα κάτι μου λείπει. Πως δεν αξίζω την αγάπη.

Και κάπως έτσι έμπλεξα σε λάθος σχέσεις. Άφηνα ανθρώπους να με μειώνουν, να με πατάνε, γιατί στο βάθος πίστευα πως έτσι είναι το φυσιολογικό.

Μόλις τα τελευταία δύο χρόνια, με πολλή δουλειά, θεραπεία και πόνο, άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου αλλιώς. Δεν έχω φτάσει εκεί που θέλω, αλλά τουλάχιστον τώρα μπορώ να κοιτάω τον καθρέφτη και να λέω:

Δεν φταις εσύ. Δεν είσαι λίγος. Δεν είσαι το παιδί που σε έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι.