"ΜΑΜΑ, ΜΕ ΛΕΝΕ ΧΟΝΤΡΟ" ΟΤΑΝ Ο ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑ ΕΙΠΕ ΟΛΑ

 

«Μαμά, με λένε χοντρό. Κάθε μέρα. Κι εγώ γελάω, μα μέσα μου σπάω...» είπε ο εξάχρονος Ορέστης, μαθητής της πρώτης δημοτικού και για πρώτη φορά δεν γύρισε αλλού το βλέμμα του. Την κοίταξε βαθιά με μάτια βουτκωμενα και παραπονεμένα. Ένα παιδί που κουβαλούσε βάρος πολύ πιο μεγάλο από τα κιλά του. Το βάρος του μπουλινγκ, της απόρριψης, του καθημερινού ψιθύρου στην τάξη που γινόταν φωνή μέσα στο κεφάλι του.

Το σχολείο για τον Ορέστη είχε γίνει εφιάλτης, κάθε πρωί έκλαιγε γιατί δεν ήθελε να τραβήξει πάλι τα ίδια...

Και η μαμά του —μια γυναίκα απλή, χωρίς σπουδές, νοικοκυρά, ταπεινή με αξιοπρέπεια — τον άκουσε. Δεν έτρεξε να τον υπερασπιστεί με φωνές στο σχολείο. Δεν είπε «θα τους βάλω στη θέση τους». Έσκυψε κοντά του, τον πήρε αγκαλιά και του είπε:

«Δεν είσαι αυτό που λένε. Είσαι αυτό που ξέρεις εσύ ότι είσαι. Και ξέρεις τι είσαι; Έξυπνος. Αστείος. Παιδί με χιούμορ, με ταλέντο στο μπάσκετ. Που τρέχεις σαν τον άνεμο στην αυλή. Που οι φίλοι γελάνε με τα αστεία σου. Που έχεις καρδιά. Και δύναμη. Μεγάλη.»

Η μαμά του, του έμαθε κάτι που τα βιβλία δε γράφουν: πώς να σηκώνει το ανάστημά του με ευγένεια. Πώς να απαντάει χωρίς να φωνάζει. Πώς να χαμογελάει, χωρίς να φοβάται ότι θα τον κοροϊδέψουν. Και πώς να κοιτάζει τον άλλο στα μάτια και να λέει:

«Ο τρόπος που μου μιλάς λέει περισσότερα για σένα, παρά για μένα.»

Από εκείνη τη μέρα, ο Ορέστης δεν σταμάτησε να έχει δύσκολες στιγμές. Αλλά έπαψε να είναι μόνος τους. Είχε τη φωνή της μαμάς του μέσα του και δύο αληθινούς φίλους που κατάλαβαν την αληθινή του αξία. Είχε και τη δική του φωνή, που μεγάλωνε κάθε μέρα.

Γιατί ο πιο δυνατός δεν είναι αυτός που χτυπά. Είναι αυτός που αντέχει, που σηκώνεται, που συνεχίζει να χαμογελά. Και κάπως έτσι, ο Ορέστης βρήκε ξανά τον εαυτό του. Και τον αγάπησε. Όπως του έμαθε η μαμά του.