Ο ΦΩΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ: ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ; ΑΝΕΒΑΖΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΙΔΙΟΙ; ΠΕΙΝΑΩ...

 

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Με λένε Φώτη είμαι ελαιοχρωματιστής, είμαι 29 ετών και θέλω να σου πω ότι ζούμε σε μια εποχή που κάθε απόδειξη στο σούπερ μάρκετ, κάθε λογαριασμός ρεύματος και κάθε έξοδος για καφέ, μοιάζει με οικονομικό σοκ. Οι τιμές στα βασικά αγαθά ανεβαίνουν σχεδόν καθημερινά, το ενοίκιο έχει φτάσει στο Θεό, και ο κόσμος παλεύει με δανεικά για να βγει ο μήνας. Όμως, οι μισθοί μένουν κολλημένοι. Κάποιοι δουλεύουν για 700 ευρώ και τους ζητάτε να ζήσουν σαν να βγάζουν 1.700. Πόσο δίκαιο είναι αυτό; Εγώ έχω γονατίσει, τρώω κάθε μέρα μακαρόνια... Δεν τολμάω να κάνω σχέση γιατί δεν έχω χρήματα να κεράσω την εκάστοτε κοπέλα... Ούτε οικογένεια δεν μπορώ να κάνω... Κάποιες φορές νομίζω ότι το μυαλό μου θα τρελαθεί... 

Η ακρίβεια δεν είναι αριθμοί σε ένα δελτίο ειδήσεων. Είναι η καθημερινότητα της οικογένειας που δεν ξέρει αν θα φτάσει στο τέλος του μήνα. Είναι ο νέος που σκέφτεται τη μετανάστευση, όχι για να κάνει καριέρα, αλλά για να μπορέσει να πληρώνει το νοίκι του και να φάει κάτι παραπάνω από μακαρόνια. Είναι ο συνταξιούχος που κόβει το φάρμακο για να βάλει πετρέλαιο.

Η Ελλάδα της προόδου που ευαγγελίζεστε, πρέπει πρώτα να είναι η Ελλάδα της δικαιοσύνης. Και δικαιοσύνη χωρίς αξιοπρεπείς μισθούς, χωρίς έλεγχο στην αισχροκέρδεια και χωρίς ουσιαστική στήριξη των πολιτών, δεν υπάρχει. Δεν αρκούν τα μεγάλα λόγια, κύριε Μητσοτάκη. Θέλουμε πράξεις. Πραγματικές, ανθρώπινες, άμεσες.

Μήπως ήρθε η ώρα να ακούσετε όχι τους αριθμούς, αλλά τους ανθρώπους; Γιατί η κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Και το ερώτημα παραμένει: Πόσο δίκαιο το θέτετε αυτό το μέλλον για εμάς;

Με εκτίμηση,
Ένας πολίτης που δεν ζητάει πολυτέλεια — ζητάει απλώς να μπορεί να ζήσει.