ΟΣΟΙ ΥΙΟΘΕΤΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΛΕΝΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ: ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ

Η Δέσποινα μεγάλωσε σ’ ένα σπίτι γεμάτο αγάπη. Η Άννα και ο Λευτέρης την πήραν αγκαλιά όταν ήταν ακόμη μωρό, τυλιγμένη με μια λεπτή κουβέρτα και μια υπόσχεση: πως τίποτα δεν θα της λείψει ποτέ. Και πράγματι, της έδωσαν τα πάντα. Ζεστασιά, ασφάλεια, φροντίδα… έναν κόσμο χτισμένο πάνω στην αγάπη.

Αυτό που δεν της έδωσαν ποτέ, ήταν η αλήθεια.

Καθώς μεγάλωνε, ένιωθε κάτι που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Ένα ανεπαίσθητο κενό. Μια αδιόρατη αίσθηση ότι κάτι έλειπε. Δεν υπήρχε καβγάς, δεν υπήρχε σκληρότητα – μόνο ένα μυστικό που φώλιαζε στη σιωπή.

Η Άννα το ανέβαλε ξανά και ξανά. Πώς να το πει; "Δεν θα καταλάβει", "δεν χρειάζεται να ξέρει", "είναι παιδί μας και τελείωσε" έλεγε συνέχεια. Κι ο Λευτέρης, με πιο ήσυχη καρδιά, απλώς ακολουθούσε τη σιωπή, νομίζοντας πως έτσι προστάτευαν την κόρη τους.

Μέχρι που μια μέρα, στα 17 της, η Δέσποινα άκουσε μια συζήτηση που δεν ήταν για τ’ αυτιά της. Ήταν αρκετές μόνο τρεις φράσεις, μια παλιά φωτογραφία και το ένστικτο που ξύπνησε. Και τότε, η αλήθεια χτύπησε σαν κεραυνός. Κλάματα, φωνές, τσακωμοί κι ένα μεγάλο, τεράστο ΓΙΑΤΙ κατέκλυσε την ψυχή και την καρδιά της. 

Δεν πληγώθηκε επειδή ήταν υιοθετημένη, πληγώθηκε επειδή δεν της το είπαν ποτέ.

Γιατί όταν κρύβεις την αλήθεια, δεν προστατεύεις – πληγώνεις. Και η αγάπη, όσο αληθινή κι αν είναι, όταν δεν συνοδεύεται από εμπιστοσύνη, μετατρέπεται σε απορία.

Έφυγε για λίγο, πήγε να βρει τον εαυτό της, να μιλήσει με εκείνη τη σιωπή που την έπνιγε τόσα χρόνια. Δεν αναζήτησε τους βιολογικούς γονείς της από ανάγκη – αλλά από περιέργεια. Γιατί δεν είναι το DNA που χτίζει οικογένεια – είναι η αλήθεια, η αγκαλιά, η ελευθερία να ξέρεις ποιος είσαι.

Η Δέποινα μέχρι σήμερα ψάχνει να βρει τους βιολογικούς της γονείς, δεν τους βρήκε ποτέ... γιατί ήταν από εκείνα τα μωρά που απλά το παράτησαν δίπλα από κάδο σκουπιδιών χωρίς κανένα στοιχείο... χωρίς τίποτα.

Η Δέσποινα δεν ξέρει την καταγωγή της, δεν ξέρει τις ρίζες της, δεν ξέρει ποια είναι η μάνα που την γέννησε και δεν θα μάθει ποτέ για ποιο λόγο την παράτησε δίπλα από ένα κάδο σκουπιδιών. η Δέσποινα πονάει. έχει πληγή μεγάλη που δεν κλείνει...

Χρόνια μετά, η Δέσποινα αφού πάλεψε με τέρατα... γύρισε στο σπίτι που μεγάλωσε με συγχώρεση στα μάτια. Δεν ήθελε εξηγήσεις – ήθελε απλώς μια νέα αρχή, με όλα τα χαρτιά ανοιχτά. Η Δέσποινα γύρισε στην οικογένεια που τη διάλεξε για παιδί της... Πόσο τυχερή ήταν η Δέσποινα μέσα στην ατυχία της; Η Δέσποινα μπορεί να βασανίζεται καθημερινά μέσα της αλλά είναι πλυμμηρισμένη από τόση αγάπη που η πληγή της σιγά σιγά επουλώνεται.

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΚΡΥΒΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙΣ. ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ, ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΛΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΟ ΨΕΜΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΣΠΙΤΙΑ.