ΑΣΕ ΚΑΤΩ ΤΟΝ ΚΕΦΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΑΤΑ ΜΟΥ… ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ "ΤΣΙΜΠΑΕΙ" ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΑΤΟ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΡΩΤΑΕΙ

Υπάρχει ένα κοινωνικό "έγκλημα" που συμβαίνει σχεδόν σε κάθε ταβέρνα, σε κάθε τραπέζι φίλων ή ακόμα και σε ένα αθώο delivery στον καναπέ. Έχεις παραγγείλει, έχεις πληρώσει, έχεις ονειρευτεί αυτή την τραγανή πατάτα, αυτόν τον τέλεια τηγανισμένο κεφτέ… και ξαφνικά, ένα χέρι – χωρίς καμία προειδοποίηση – βουτάει μέσα στο πιάτο σου σαν να του ανήκει. Το έχεις ζήσει. Το έχουμε ζήσει. Και είναι ώρα να το αναλύσουμε.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΦΑΓΗΤΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΣΕΒΑΣΜΟΥ

Όταν κάποιος βουτάει στο πιάτο σου χωρίς να σε ρωτήσει, δεν σου παίρνει μόνο μια πατάτα. Σου παίρνει το δικαίωμα στο χώρο σου. Είναι μια μικρή παραβίαση. Δεν είναι μόνο “ένα κεφτεδάκι”. Είναι ο κόπος σου, η επιλογή σου, η όρεξή σου, η στιγμή σου. Δεν μοιραζόμαστε όλοι το φαγητό αυθόρμητα και δεν είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να το κάνουμε.

ΟΙ “ΑΘΩΟΙ ΤΣΙΜΠΗΤΕΣ”: ΦΙΛΟΙ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΚΑΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ

Ο τσιμπητής μπορεί να είναι ο κολλητός σου (“μα καλά, τι τσιγκούνης είσαι μωρέ;”), ο σύντροφός σου (“μα αγάπη μου, νόμιζα πως το μοιραζόμαστε όλα”), ακόμα και κάποιος στη δουλειά (“είπες ότι δεν πεινάς πολύ!”).

Το κοινό τους χαρακτηριστικό; Το κάνουν χωρίς να ρωτήσουν. Όχι επειδή πεινάνε. Αλλά επειδή θεωρούν δεδομένο πως έχουν πρόσβαση.

ΤΟ “ΔΙΚΑΙΩΜΑ” ΣΤΗ ΜΠΟΥΚΙΑ: ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ Ή ΚΑΛΑ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΘΡΑΣΟΣ;

Η ελληνική κουλτούρα έχει κάτι από το "όλοι για όλους", ειδικά στο φαγητό. Μοιραζόμαστε μεζέδες, δίσκους, ορεκτικά. Όμως άλλο είναι το κοινό πιάτο και άλλο το προσωπικό πιάτο. Όταν κάποιος τσιμπάει μόνο από το δικό σου, τότε δεν είναι πια φιλοξενία ή παρέα. Είναι... αυθαιρεσία.

ΟΤΑΝ ΤΟ "ΑΣΤΕΙΟ" ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ

Στην αρχή γελάς. Τη δεύτερη φορά χαμογελάς αμήχανα. Την τρίτη φορά, κοιτάς αλλού για να μην κάνεις σκηνή.

Αν όμως κάθε φορά πρέπει να φυλάς το πιάτο σου, τότε κάτι δεν πάει καλά. Ο σεβασμός στον προσωπικό χώρο ισχύει και στο τραπέζι. Και δεν χρειάζεται να φωνάξεις για να το δείξεις. Μπορείς να πεις με χιούμορ, αλλά σταθερά:

«Άσε κάτω τον κεφτέ μου, δεν τον μαγείρεψες εσύ!»

ΜΙΚΡΟ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΤΕΣΤ: ΠΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣ;

1. Τον αφήνεις να τσιμπάει και μέσα σου βράζεις;

2. Του δίνεις όλο το πιάτο για να μην παρεξηγηθεί;

3. Του λες ευγενικά: “Αν θες, παρήγγειλέ το, να το φας όπως το θες!”

4. Χώνεις το πιρούνι σου ανάποδα πάνω στο πιάτο και τον κοιτάς με νόημα;

Η αλήθεια είναι, δεν υπάρχει “σωστή” αντίδραση. Υπάρχει όμως το δικαίωμα σου να μην μοιραστείς αν δεν το θέλεις.

ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΟΡΙΩΝ, ΟΧΙ ΕΓΩΙΣΜΟΥ

Μην νιώθεις άσχημα αν ενοχλείσαι. Δεν σε κάνει σκληρό ούτε αντικοινωνικό. Σε κάνει έναν άνθρωπο με όρια. Και τα όρια αυτά πρέπει να γίνονται σεβαστά ακόμα και (ή κυρίως!) από αυτούς που αγαπάς.

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ;

Πες το απλά: “Ρώτα με πρώτα, δεν μου αρέσει να μου παίρνουν φαγητό έτσι.”

Πρότεινε εναλλακτική: “Να πάρουμε κάτι να το μοιραστούμε όλοι;”

Μοιράσου μόνο αν το θες: Μην αισθάνεσαι υποχρεωμένος/η.

Κάνε πλάκα αλλά με νόημα: “Σκέφτομαι να βάλω συναγερμό στο πιάτο μου!”

ΤΕΛΙΚΗ ΣΚΕΨΗ: Ο ΚΕΦΤΕΣ ΣΟΥ, Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΣΟΥ

Το φαγητό δεν είναι μόνο θέμα επιβίωσης. Είναι θέμα απόλαυσης, επιλογής, και κάποιες φορές... ακόμα και αυτοσεβασμού. Αν κάποιος δεν μπορεί να σεβαστεί ένα πιάτο, ίσως δεν σέβεται και τα όριά σου σε άλλους τομείς. Και το να το αναγνωρίζεις αυτό, δεν είναι τσιγκουνιά. Είναι αυτογνωσία.

Οπότε την επόμενη φορά που κάποιο χέρι πάει να “τσιμπήσει” απρόσκλητο... απλώς πες:

“ΆΣΕ ΚΑΤΩ ΤΟΝ ΚΕΦΤΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΔΙΚΟ ΣΟΥ.”

Γιατί και οι κεφτέδες έχουν τα όριά τους. Και εσύ επίσης.