Ο ΕΦΗΒΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΜΙΛΑΕΙ – ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΣΤΗ SILENT SEASON

Έχεις αρχίσει να μιλάς μόνος σου στην κουζίνα;

Η απάντηση που παίρνεις πιο συχνά είναι “ναι, οκ, τίποτα, δεν ξέρω”;
Και κάθε φορά που ρωτάς “πώς ήταν το σχολείο;” νιώθεις ότι μόλις παραβίασες κάποιον ιερό εφηβικό όρκο σιωπής;

Χαλάρωσε. Δεν σε απορρίπτει.
Απλώς μπήκε στη φάση: Silent Season.
(Κι εσύ, καλωσορίστηκες στο club των γονιών που περνάνε το πιο παράξενο… reboot σχέσης με το παιδί τους.)

Δεν είναι ότι δεν σε αγαπάει.

Είναι ότι είναι έφηβος.

Ο εγκέφαλός του ξαναχτίζεται.
Οι ορμόνες του κάνουν πάρτι.
Ο εαυτός του αναζητείται (και συχνά… τον ενοχλείς όταν πας να τον "βοηθήσεις").

Και μέσα σ’ όλα αυτά… εσύ. Που απλώς ήθελες να ρωτήσεις αν έφαγε.

Τι να μην κάνεις:

 Μην τον/την πιέζεις να μιλήσει «τώρα».
 Μην το παίρνεις προσωπικά.
 Μην ρωτάς σαν αστυνομικός με φάκελο.
 Μην γεμίζεις τα κενά με κατηγορίες του τύπου «δεν με υπολογίζεις» (τον εαυτό του δεν αντέχει, εσένα θα σου ανοίξει την ψυχή του στα 15;).

Τι να κάνεις (και πιάνει):

Δείξε παρουσία χωρίς εισβολή.
Άκου όταν (και όπως) μιλήσει – ακόμη κι αν είναι με μισές λέξεις.
Ρώτα άλλο πράγμα: όχι «τι έκανες στο σχολείο», αλλά «είδες κάτι αστείο σήμερα;»
Βρες ένα «ουδέτερο έδαφος»: βόλτα με το αυτοκίνητο, σειρά στο Netflix, κοινή σιωπή στο ίδιο δωμάτιο.

Θυμήσου:

Η σιωπή του δεν είναι απόρριψη – είναι προστασία.
Δεν ξέρει τι νιώθει – πόσο μάλλον πώς να το εκφράσει.
Και ναι, σε χρειάζεται – αλλά όχι με τον τρόπο που σε χρειαζόταν στα 8.

Η Silent Season είναι δύσκολη. Αλλά δεν κρατάει για πάντα.

Θα ξαναμιλήσει. Ξαφνικά. Χωρίς προειδοποίηση.
Ίσως για ένα meme, ίσως για κάτι που τον πονάει, ίσως για ένα ανέκδοτο.
Και τότε, εσύ θα είσαι εκεί – ήρεμος, ζεστός, έτοιμος.

Ο έφηβός σου δεν είναι χαμένος. Είναι σε μετάβαση.
Μείνε κοντά, χωρίς να πλησιάζεις πολύ.
Και όταν ανοίξει το στόμα του – μην πεταχτείς από τη χαρά. Άκου. Απλώς άκου.