ΠΩΣ ΝΑ ΧΤΙΣΕΙΣ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΛΕΕΙ “ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ” ΠΡΙΝ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ

“Δεν μπορώ.”

Δύο μικρές λέξεις με τεράστια δύναμη — που κόβουν φτερά πριν καν ανοίξουν.
Αν έχεις ένα παιδί που τις λέει πριν δοκιμάσει, πριν ξεκινήσει, πριν καν σκεφτεί να προσπαθήσει… τότε δεν έχεις ένα παιδί "τεμπέλη". Έχεις ένα παιδί που φοβάται να αποτύχει. Και που χρειάζεται να μάθει κάτι σπουδαίο: πώς να πιστεύει στον εαυτό του.

Τι κρύβεται πίσω από το “δεν μπορώ”;

 Φόβος απόρριψης
 Αίσθηση ότι “οι άλλοι είναι καλύτεροι”
 Άσχημες εμπειρίες αποτυχίας
 Τελειομανία από… πολύ μικρή ηλικία
 Προσδοκίες που το πνίγουν

Και κάπου εκεί, αντί να δοκιμάσει, παραιτείται προτού αρχίσει.

Τι ΔΕΝ βοηθάει:

 “Έλα τώρα, μπορείς!” (του φαίνεται ψέμα)
 “Όλοι τα καταφέρνουν, γιατί εσύ όχι;” (πλήρης σύγκριση)
 “Αν δεν προσπαθήσεις, πώς θα μάθεις;” (το ξέρει ήδη – γι’ αυτό και τρομάζει)
 “Μην κάνεις έτσι, σιγά” (του σβήνεις αυτό που νιώθει)

Και τι ΒΟΗΘΑΕΙ πραγματικά;

Δείξε του ότι το “δεν μπορώ” είναι μια σκέψη – όχι η αλήθεια.

Πες: “Αυτό δεν το έχεις καταφέρει ακόμα – αλλά είσαι στη διαδικασία.”

Χτίσε "νίκες" μικρές, καθημερινές.

Όχι “πέτα στην πισίνα να μάθεις”. Αλλά: “Πόσα βήματα θέλεις να κάνεις σήμερα προς τα εκεί;”

Δώσε χώρο στην αποτυχία – με χαμόγελο.

Πες: “Ωχ, δεν πήγε όπως ήθελες; Τέλεια, μάθαμε κάτι. Πάμε άλλη μία!”

Κάν’ το μαζί του – όχι “αντί” για εκείνο.

Αν πει “δεν μπορώ να ζωγραφίσω σκύλο”, πες: “Να δοκιμάσουμε παρέα και να γελάσουμε με το αποτέλεσμα;”

Μίλα με παραδείγματα – και από τη δική σου ζωή.

“Ξέρεις πόσες φορές φοβήθηκα να δοκιμάσω κάτι; Να σου πω μία που τελικά βγήκε καλύτερα απ’ όσο περίμενα…”

Η αυτοπεποίθηση δεν είναι δώρο. Είναι κατασκευή – με τούβλα προσπάθειας, αποδοχής και αγκαλιάς.

Και τα παιδιά που λένε “δεν μπορώ”, χρειάζονται χτίστες. Όχι επικριτές.

Δίδαξέ το να λέει:
“Δεν μπορώ… ΑΚΟΜΑ.”
(Και δες πώς αυτή η μικρή λέξη ανοίγει πόρτες.)