Ο ΑΓΚΑΘΩΤΟΣ ΑΝΗΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΙΣΜΈΝΕΣ ΜΑΝΟΛΙΕΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα μονοπάτι τόσο δύσβατο, που όλοι το απέφευγαν. Ήταν ένας ανήφορος σκεπασμένος με αγκάθια, πέτρες και σιωπή. Όσοι τον δοκίμαζαν, γύριζαν πίσω με σκισμένα ρούχα, δάκρυα και απογοήτευση.

Κανείς δεν είχε φτάσει ποτέ στην κορυφή. Και κανείς δεν ήξερε τι υπήρχε εκεί. Μόνο ένα παλιό παραμύθι μιλούσε για κάτι μαγικό:

«Όποιος φτάσει στην άκρη του αγκάθωτου ανήφορου, θα δει τις μανόλιες να ανθίζουν και την ψυχή του να γιατρεύεται.»

Ο ήρωάς μας, ένα μικρό παιδί που το έλεγαν Ίασονα, κουβαλούσε στην καρδιά του πολλές πληγές. Είχε ακούσει πολλές φορές «δεν μπορείς», «δεν είσαι αρκετός», «άστο καλύτερα». Κι έτσι, ένα πρωινό, αποφάσισε να δοκιμάσει τον ανήφορο. Όχι για να αποδείξει κάτι στους άλλους. Αλλά για να βρει κάτι μέσα του που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει: την πίστη στον εαυτό του.

Ο δρόμος ήταν δύσκολος από την πρώτη στιγμή. Τα αγκάθια του γρατζούνιζαν τα χέρια, οι πέτρες του πλήγωναν τα γόνατα. Κάθε λίγα μέτρα, άκουγε φωνές μες στο κεφάλι του:

«Γύρνα πίσω. Δεν έχεις αντοχή. Δεν αξίζει.»

Μα κάθε φορά που έκανε ένα ακόμα βήμα, κάτι ψιθυριστό τον ενθάρρυνε:

«Έλα, λίγο ακόμα. Κάθε πληγή σου είναι χώμα για κάτι όμορφο.»

Ο Ίασονας έκλαιγε, κουραζόταν, σκόνταφτε — αλλά δεν τα παράτησε. Και τότε, εκεί που όλα έμοιαζαν πιο δύσκολα, είδε το πρώτο πέταλο να ξεφυτρώνει μέσα από τα αγκάθια. Μια λευκή μανόλια άνοιξε τα φύλλα της πάνω σε ένα ξερό κλαδί.

Συνέχισε.

Και για κάθε βήμα του, μια μανόλια άνθιζε. Ο ανήφορος, σιγά σιγά, γινόταν πιο φωτεινός. Τα αγκάθια υποχωρούσαν, κι εκείνος, χωρίς να το καταλάβει, έφτασε στην κορυφή.

Κι εκεί, τον περίμενε το πιο όμορφο θέαμα που είχε δει ποτέ:

Ένα λιβάδι από ανθισμένες μανόλιες. Ένα μέρος ήσυχο, απαλό, καθαρό — σαν την καρδιά του, τώρα που είχε μάθει να μην τα παρατάει.

Έκατσε στο χώμα, πήρε μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασε. Όχι γιατί δεν πονάει πια — αλλά γιατί ήξερε ότι μπορεί να συνεχίσει παρά τον πόνο.

Από τότε, κάθε φορά που κάποιος ήθελε να τα παρατήσει, ο Ίασονας του ψιθύριζε:

«Ο ανήφορος είναι αγκάθινος στην αρχή. Μα στο τέλος, θα ανθίσεις κι εσύ.»