Ο ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΙ ΕΚΑΝΕ ΤΑΤΟΥΑΖ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ

Ο Διαμαντής είναι ένας μαχητής, ένας ήρωας, ένας άντρας που κοίταξε κατάματα τον θάνατο και τον νίκησε. Δεν ήθελε να δείξει το πρόσωπό του. Όχι γιατί ντρεπόταν. Όχι γιατί φοβόταν, αλλά γιατί ήξερε πως, αν το έδειχνε, ο κόσμος θα κοιτούσε τις ουλές, όχι την ιστορία του.

«Θέλω να με ακούσουν. Όχι να με κοιτάξουν», μου είπε, πριν ξεκινήσουμε. Κι έτσι καθίσαμε απέναντι... Αυτός στο μισοσκόταδο κι εγώ με το κινητό στο χέρι να τον ηχογραφώ. Άφησε την αλήθεια του να πέσει στο τραπέζι, βαριά σαν πέτρα...

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Ο Διαμαντής ήταν ένας άνθρωπος δυνατός, γερός, ο “βράχος” της οικογένειας, τον αγαπούσαν όλοι. Ώσπου ήρθε εκείνη η μαύρη, πικρή ώρα που στα αποτελέσματα μιας αξονικής έμαθε ότι ο καρκίνος του χτύπησε την πόρτα.

«Στην αρχή το πήρα αστεία… μετά κατάλαβα ότι δεν ήταν αστείο», είπε χαμηλόφωνα. Οι θεραπείες άρχισαν, η δύναμη του σώματος έπεσε, τα μαλλιά έφυγαν, το δέρμα άλλαξε, και στο τέλος έμειναν τα σημάδια από τα τόσα χειρουργεία... «Οι γύρω μου είχαν καταπέσει, τους είχε πάρει η αρρώστια μου από κάτω... Η γυναίκα μου αρρώστησε από στενοχώρια, το ίδιο και η μάνα μου... Εγώ ήμουν ο πιο δυνατός... Η πολλή αγάπη που μου είχαν τις σκότωσε στην κυριολεξία. Εκείνο το διάστημα έχασα και τον κολλητό μου φίλο σε δυστύχημα».

Και ήρθε η στιγμή που οι γιατροί του είπαν “νίκησες”, αλλά όταν στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη, δεν ένιωσε νικητής . Ένιωσε σαν άνθρωπος που παραλίγο να χαθεί και να χάσει κι ότι αγαπούσε... Κάτι που τελικά έγινε, έχασε τρεις αγαπημένους ανθρώπους...

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΥΛΕΣ

Μια μέρα, κοιτάζοντας τις ουλές του πήρε μια απόφαση. Πήγε σε έναν tattoo artist και του είπε: «Θέλω να ζωγραφίσουμε πάνω στις ουλές. Όχι για να τις κρύψω. Αλλά για να τους δώσω λόγο ύπαρξης». Κάθε ουλή θα γινόταν σύμβολο ενός ανθρώπου που ο Διαμαντής είχε χάσει από τη ζωή του.

Ένα σημάδι–ανάμνηση.
Ένα σημάδι–φόρος τιμής.

«Οι πληγές μου δεν είναι ντροπή. Είναι οι άνθρωποί μου», είπε.

Πάνω στη μεγάλη ουλή στο στέρνο, διάλεξε να κάνει ένα μικρό άγριο κρίνο. «Αυτό είναι για τη Μαρία… τη γυναίκα μου. Έφυγε νωρίς. Όταν νιώθω πόνο, ακουμπάω το λουλούδι και θυμάμαι ότι κάποτε μύριζε άνοιξη το σπίτι».

Στη δεύτερη ουλή, ψηλά στον ώμο, ένα μικρό καραβάκι. «Αυτό για τον φίλο μου τον Γιώργο. Ήταν να πάμε ταξίδι μαζί όταν αρρώστησα… δεν προλάβαμε. Ταξίδεψε μόνος και δυστυχώς τον έχασα για πάντα».

Και στη μικρή ουλή λίγο πιο κάτω από το στέρνο στο πιο δύσκολο σημείο, ζωγράφισε ένα τριαντάφυλλο. «Αυτό… είναι για τη μάνα μου. Έφυγε πριν δει ότι νίκησα. Ήθελα να της το δείξω. Να της πω “κοίτα, μαμά, τα κατάφερα”. Τώρα της λέω μόνο “δες με από εκεί ψηλά”.»

Εκεί...  έσπασε η φωνή του. Και για λίγο δεν μιλήσαμε. Μόνο ακούγαμε τις ανάσες μας στο μικρό δωμάτιο.

Ο Διαμαντής τώρα πια μετά από εφτά χρόνια όλων των δυσκολιών που πέρασε πήρε την απόφαση να σταθεί στα πόδια του, να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να ξεκινήσει από το μηδέν. Ο Διαμαντής είναι υπάλληλος στα everest, δουλεύει σκληρά για το μεροκάματο, κάποια βράδια τραγουδάει σε κάποια μικρά μαγαζιά της Αθήνας... Είναι αθλητής τρεξίματος και κάθε εβδομάδα παίρνει μετάλλιο από διάφορους αγώνες που συμμετέχει... Ο Διαμαντής έχει θέληση τώρα πια και δίψα για ζωή... Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κουβαλάει μέσα του τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων του ανθρώπων που τον πνίγει. Πήρε όμως την απόφαση να προχωρήσει τη ζωή του, να μην το βάλει κάτω και να ζήσει την κάθε σαν να είναι η τελευταία...

Ο Διαμαντής είναι ένα ζωντανό παράδειγμα που μας διδάσκει ότι τίποτα δεν πρέπει να μας καταρρακώνει και να μας κρατάει κάτω ψυχικά νεκρούς... «Ζήσε το τώρα, αγάπα τη ζωή» μου είπε... κι έτσι με αυτή τη φράση ήθελε να κλείσει την κουβέντα μας.